ارتباط سبك زندگي ارتقادهنده سلامت با رضايت شغلي پرستاران مرد شهر اهواز: يك مطالعه توصيفي

مقدمه: به دليل وجود بسياري از دغدغه‌هاي حرفه‌اي مانند تنش‌هاي نوبت كاري و آسيب‌هاي شغلي در پرستاري، پرستاران مرد توجه زيادي به سبك زندگي ارتقادهنده سلامت خود ندارند. ممكن است به دليل عوامل فوق، كيفيت زندگي كاري در آن‌ها كاهش يابد و زمينه‌ساز عدم رضايت شغلي و پيامدهاي مربوط به آن مانند استرس، اضطراب و افسردگي شود. هدف اين مطالعه تعيين ارتباط سبك زندگي ارتقادهنده سلامت با رضايت شغلي در پرستاران مرد است. روش بررسي: مطالعه مقطعي حاضر از نوع همبستگي توصيفي است. جامعه پژوهش حاضر شامل تمامي پرستاران مرد شهر اهواز بود كه در مراكز آموزشي درماني مشغول به كار بودند. 108پرستار مرد از ارديبهشت 1398 تا شهريور 1398 به روش نمونه‌گيري در دسترس وارد مطالعه شدند. داده‌ها از طريق پرسش‌نامه‌اي متشكل از 3 قسمت: 1. مشخصات جمعيت‌شناختي، 2. پرسش‌نامه سبك زندگي ارتقادهنده سلامت و 3. پرسش‌نامه رضايت شغلي مينه‌سوتا جمع‌آوري شد. پس از جمع‌آوري اطلاعات، داده‌ها در سطح توصيفي و استنباطي با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: نتايج مطالعه حاضر نشان داد بيشتر پرستاران مرد مجرد (55/6 درصد)، داراي مدرك ليسانس (84/2درصد)، داراي 1 تا 5 سال سابقه كار (68/5 درصد) و در گروه سني 2635سال (46/2 درصد) بودند. نمره متغير سبك زندگي ارتقادهنده سلامت 23/4 ±162/76در سطح خوب و نمره رضايت شغلي 7/98 ±56/43 در سطح متوسط بود. ميان برخي از حيطه‌هاي سبك زندگي ارتقا‌دهنده سلامت و رضايت شغلي ارتباط معناداري مشاهده شد. نتيجه‌گيري: نمره سبك زندگي ارتقادهنده سلامت پرستاران مرد اين مطالعه در حد خوبي بود، اما در حيطه‌هاي فعاليت فيزيكي و مديريت استرس وضعيت مطلوب نبود. همچنين نمره متوسط رضايت شغلي و حيطه‌هاي فرصت‌هاي پيشرفت و سبك رهبري قابل توجه بود. بنابراين، حمايت مديران پرستاري در اجراي راهكارهاي عادات بهداشتي مانند تسهيل و حمايت از انتخاب سبك زندگي سالم و ايجاد تغييرات مثبت محيطي منجر به افزايش سبك زندگي ارتقادهنده سلامت، رضايت شغلي و كاهش ناتواني پرستاران مرد مي‌شود.