مقايسه سطوح كم دردي ناشي از فعاليت ورزشي هوازي تداومي در مقابل تناوبي

هدف از انجام پژوهش حاضر مقايسۀ آثار كم­دردي ناشي از انجام فعاليت بدني هوازي تداومي در مقايسه با تناوبي بود. تعداد 39 داوطلب سالم با مقادير متوسط ± انحراف استاندارد، سن 9.7±30.0 سال، شاخص تودۀ بدني 2.8±23.6 كيلوگرم بر مترمربع از ميان جامعۀ افراد فعال در دسترس انتخاب و به‌طور كاملاً تصادفي در يكي از گروه‌هاي فعاليت بدني هوازي تداومي، تناوبي و گروه كنترل قرار گرفتند. شاخص كم­دردي ناشي از فعاليت بدني در نقاط زماني قبل، بلافاصله بعد و همين‌طور 30 دقيقه بعد از انجام وهلۀ مداخلۀ تمرين و يا كنترل با استفاده از الگومتر درد فشاري اندازه‌گيري شد. داده‌هاي پژوهش با استفاده از آزمون تجزيه­وتحليل آماري آميخته بررسي شد. يافته‌ها نشان دادند شاخص كم­دردي ناشي از انجام هر دو فعاليت هوازي تداومي و تناوبي به‌طور معنا‌داري در هر سه عضلۀ چهار سر راني، دوسر بازويي و ذوزنقه‌اي مشاهده مي­شود (P≤0. 05). شاخص كم­دردي ناشي از انجام فعاليت تناوبي در نقطۀ زماني بلافاصله پس از انجام فعاليت تناوبي به‌طور قابل‌توجهي بيشتر از مقادير مشاهده‌شده متناظر بلافاصله پس از انجام فعاليت تداومي در محل عضله چهارسر بود (P≤0. 05). بنا بر نتايج، هر دو حالت فعاليت‌هاي هوازي اين قابليت را دارند كه واكنش كم­دردي ناشي از انجام تمرين بدني را، هم به‌صورت موضعي و هم گسترده، تحريك كنند. با استناد به يافته‌هاي پژوهش حاضر در خصوص مقادير شدت درد عضلاني درك­شده در اثر فعاليت ورزشي و سپس مقادير كم­دردي ايجادشده ناشي از فعاليت بدني چنين به نظر مي‌رسد كه درد حاصل از انجام فعاليت بدني، در مقايسه با ديگر خصوصيات تمريني، محرك كم‌اهميت‌تري براي تحريك ايجاد كم­دردي است. متخصصان مي­توانند از يافته‌هاي پژوهش حاضر براي كاهش درد بهره­برداري كنند، به‌ويژه متخصصاني كه به طراحي تمرينات ورزشي به‌عنوان درمان جايگزين يا مكمل جهت كاهش درد علاقه‌مندند.