مدل علّي رابطۀ بين اضطراب آزمون و عملكرد در آزمون زبان انگليسي، با ميانجي‌گري انگيزه و اضطراب يادگيري زبان انگليسي: مدل معادلات ساختاري

پژوهش حاضر با هدف بررسي روابط ساختاري بين اضطراب آزمون با عملكرد تحصيلي (عملكرد در آزمون‌هاي كشوري زبان انگليسي نظام متوسطه)، با واسطه‌گري مؤلفه‌هاي انگيزه و اضطراب يادگيري زبان انگليسي، انجام شد. روش تحقيق توصيفي و از نوع همبستگي مبتني بر روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعۀ آماري شامل دانش‌آموزان سال سوم مقطع متوسطۀ استان اصفهان بود كه ابتدا تعداد 340 نفر به‌عنوان نمونۀ آماري به روش تصادفي انتخاب شدند. جهت گردآوري داده‌هاي مورد نياز از آزمون كشوري زبان انگليسي مقطع متوسطه، پرسشنامۀ اضطراب آزمون (ساراسون، 1984) و مقياس‌هاي اضطراب يادگيري و انگيزۀ يادگيري زبان انگليسي (گاردنر، 2004) استفاده شد كه نهايتاً 303 نفر (142 پسر و 161 دختر) اطّلاعات لازم را فراهم نمودند. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از تحليل عامل تأييدي، آمار توصيفي و استنباطي انجام شد. نتايج حاصل از مدل‌يابي ساختاري نشان داد كه دو مؤلفۀ اضطراب‌زا (اضطراب آزمون و اضطراب يادگيري) از طريق رابطۀ معكوس با مؤلفۀ انگيزۀ يادگيري بر عملكرد تحصيلي تأثير معنادار منفي دارند. اگرچه نقش ميانجي‌گري دو مؤلفۀ انگيزه و اضطراب يادگيري تأييد شد، امّا يافته‌ها رابطۀ معنادار مستقيم اضطراب يادگيري با عملكرد تحصيلي را تأييد ننمودند. مدل پيشنهادي پژوهش داراي برازش بوده و مورد تأييد قرار گرفت و 46 درصد از واريانس عملكرد تحصيلي توسط مؤلفه‌هاي انتخابي مدل مورد تبيين قرار گرفت. بر اين اساس مي‌توان نتيجه گرفت با كاهش اضطراب آزمون و اضطراب يادگيري زبان انگليسي انگيزۀ يادگيري افزايش يافته كه به‌‌نوبۀ خود مي‌تواند عملكرد آزموني دانش‌آموزان را ارتقاء بخشد.