اثر بخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و چشم‌انداز زمان در مادران با كودك ناتوان هوشي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثر بخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و چشم‌انداز زمان در مادران با كودك ناتوان هوشي شهر ملاير در سال 1398 انجام شد. پژوهش با استفاده از طرح نيمه آزمايشي گروه كنترل نامعادل انجام گرفت. از بين مادران با كودك ناتوان هوشي شهر ملاير 30 نفر به روش در دسترس انتخاب؛ و به تصادف در دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل جايگزين شد. داده‌ها با مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر‌ (2005)، و سياهه چشم‌انداز زمان( ديدگاه زماني آينده) زيمباردو‌ (1999) جمع آوري شد. ابتدا آزمودني‌هاي هر دو گروه در پيش آزمون به ابزارهاي مذكور پاسخ دادند. پس از آن گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 1.5 ساعتي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد را دريافت كرد، اما گروه كنترل اين درمان را دريافت نكرد. در پايان جلسات درمان، هر دو گروه آزمايش و كنترل به ابزارهاي گردآوري داده‌ها پاسخ دادند. از آنجا كه مفروضه‌هاي آزمون تحليل كوواريانس رد شد، تحليل داده ها، با استفاده از آزمونt مستقل براي نمرات افتراقي( تفاضل نمره پس آزمون و پيش آزمون) نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد‌ بر تحمل پريشاني و چشم‌انداز زمان( ديدگاه زماني آينده) مادران با كودك ناتوان هوشي در سطح 0.01 تأثير مثبت و معني‌داري داشته است. از آنجا كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد‌ بر تحمل پريشاني و چشم‌انداز زمان ( ديدگاه زماني آينده) تأثير دارد، پيشنهاد مي‌شود براي درمان مادران با كودكان كم توان ذهني از آن استفاده شود.