اثربخشي روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك در افراد وابسته به مواد

انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك به عنوان متغيرهاي روانشناختي از عوامل مهم درمان موفق در ترك مواد محسوب مي‌شوند، بنابراين شناسايي پروتكل‌هاي آموزشي جهت افزايش انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك براي افراد تحت درمان داراي اهميت است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي روان‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودكارآمدي ترك و انگيزش‌ درمان در افراد وابسته به مواد انجام شد. روش تحقيق از نوع آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون، پسآزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي بيماران مركز ترك اعتياد تسليم آرامش شهرستان تالش در سال 1397 بودند. كه از ميان آنان، 30 نفر با تشخيص وابستگي به مواد افيوني (بر پايه معيارهاي تشخيصيDSM-V ) كه مرحله سم‌زدايي را به پايان رسانده بودند به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه آزمايشي و گروه كنترل گمارده شدند و به پرسش‌نامه‌هاي انگيزش درمان ميلر و تونيگان (1996) و پرسشنامه خودكارآمدي ترك برامسون (1999) پاسخ دادند. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس چند‌متغيري نشان داد پس از تعديل نمرات پيش‌آزمون، بين گروه آزمايش و كنترل در متغير انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك تفاوت معني‌دار بود (0.05 P). با توجه به‌ يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه روان‌درماني مبتني بر پذيرش ‌و تعهد بر انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك بيماران وابسته به مواد تأثير معني‌داري دارد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت روان‌درماني مبتني بر پذيرش ‌و تعهد موجب افزايش انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك در افراد وابسته به مواد شده است؛ بنابراين به متخصصان فعال در درمان روانشناختي اعتياد و مراكز ترك اعتياد پيشنهاد مي‌شود كه از پروتكل روان‌‌‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد جهت افزايش انگيزش درمان و خودكارآمدي ترك آزمودني‌هاي تحت درمان استفاده كنند.