تدوين الگوي والدگري مبتني بر نظريه كاركردهاي اجرائي و مقايسه اثربخشي آن با برنامه باركلي بر كاركردهاي اجرائي و رفتارهاي يادگيري كودكان مبتلا به نقص توجه/بيش فعالي

اختلال نقص توجه/بيش‌فعالي يكي از اختلالات شايع در كودكان است و مبتلايان به آن داراي نقايصي در كاركردهاي اجرائي و يادگيري هستند؛ بنابراين هدف از پژوهش حاضر تدوين الگوي والدگري مبتني بر نظريه كاركردهاي اجرائي و مقايسه اثربخشي آن با برنامه باركلي بر كاركردهاي اجرائي و رفتارهاي يادگيري كودكان مبتلا به نقص توجه/بيش فعالي بود. روش پژوهش از نوع شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون و پيگيري دو ماهه بود. نمونه آماري 45 نفر از مادران داراي كودك مبتلا به اختلال نقص‌توجه/بيش‌فعالي در شهر اصفهان در بهار و تابستان 1398 بودند كه بر مبناي ملاك‌هاي ورود و خروج به صورت دردسترس انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل) و هر گروه 15 نفر گمارده شدند. از آزمون عصب روانشناختي كوليج (2002) و مقياس رفتارهاي يادگيري (2000) در مراحل پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري براي سنجش متغيرهاي وابسته استفاده شد. گروه‌ آزمايش اول تحت 12 جلسه الگوي والدگري مبتني بر نظريه كاركردهاي اجرائي و گروه آزمايش دوم تحت 8 جلسه برنامه باركلي قرار گرفتند و گره كنترل هيچ‌گونه درماني دريافت نكرد. داده‌هاي جمع آوري شده به روش تحليل واريانس اندازه‌هاي تكرار شده و با استفاده از نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل شدند. الگوي والدگري مبتني بر نظريه‌هاي كاركردهاي اجرائي و برنامه باركلي بر كاركردهاي اجرائي و رفتارهاي يادگيري كودكان مبتلا به نقص‌توجه/بيش‌فعالي داراي اثرات مثبت داشتند (0.05 p). به اين معنا كه الگوي والدگري مبتني بر نظريه‌هاي كاركردهاي اجرائي و برنامه ‌باركلي منجر به بهبود معنادار كاركردهاي اجرائي و رفتارهاي يادگيري كودكان مبتلا به نقص‌توجه /بيش‌فعالي شدند. بنابراين الگوي والدگري مبتني بر نظريه‌هاي كاركردهاي اجرائي و برنامه ‌باركلي به منظور بهبود كاركردهاي