بررسي و نقد استدلال غير اخلاقي بودن ازدواج: عشق قوام بخش ازدواج

ازدواج، نهادي ماندگار و پوياست كه نقشي قابل‌توجه و انكارناپذير در توسعه و تكامل جوامع بشري داشته است. تاريخ، بيانگر الگوهايي بسيار متنوع از ازدواج در ادوار مختلف است. بحث‌هاي تاريخي و تحولات ازدواج، زمينه‌ساز تفاوت رويكردهاي فيلسوفان اخلاق به مسئلۀ ازدواج مي‌باشد. در دوران معاصر برخي فيلسوفان در مخالفت با اخلاقي بودن ازدواج، استدلال‌هاي مختلفي اقامه كرده‌اند. دن مولر ازدواج را مشروط به عشق مي‌داند و معتقد است اينكه زوجين قول مي‌دهند كه به يكديگر عشق بورزند، تعهد و قول دادن به چيزي خارج از ارادۀ انسان است. او پس از تبيين شيوه‌هاي مختلف پيمان ازدواج، استدلال مي‌كند كه هيچ يك از پيمان‌هاي ازدواج ماندگار نيستند و اغلب آنها شكست خورده و به طلاق ختم مي‌شوند، در نتيجه، ازدواج عملي غيراخلاقي و نادرست است. در اين مقاله، استدلال مولر به روش تحليل عقلي نقد و بررسي مي‌شود. اشكالات متعددي به استدلال مولر وارد است از جمله؛ ارادي و اختياري بودن زمينه‌هاي بروز احساسات، ناديده گرفتن ارزش روزهاي خوش زندگي افراد متأهل، ضروري نبودن عشق براي ازدواج در ادوار مختلف و بومي بودن استدلال. همچنين نويسندگان تعريفي از عشق بر اساس فضائل اخلاقي ارائه مي‌كنند كه بر اساس آن، عشق در واقع عشق به فضايل و خوبي‌ها است و زماني از بين مي‌رود كه معشوق، خوبي‌ها و فضايل خود را از دست بدهد. در نتيجه، استمرار عشق منوط به آن است كه زوجين، خوبي‌ها و كمالات خود را تقويت كنند. بنابراين شرط ازدواج، رشد فضايل اخلاقي و تكريم متقابل زوجين است.