پاسخ بيوشيميايي و فيزيولوژيكي گياه كينوا به كاربرد سطوح مختلف نيتروژن و شوري آب آبياري

به منظور بررسي اثرات كاربرد نيتروژن و آبياري با زهاب مزارع نيشكر بر عملكرد دانه و ويژگي هاي فيزيولوژيك و بيوشيميايي گياه كينوا (رقم گيزاوان) شامل محتواي نسبي آب برگ، شاخص كلروفيل، فعاليت آنزيم هاي كاتالاز، سوپراكسيدديسموتاز، غلظت پرولين و عملكرد دانه آزمايشي مزرعه‌اي در سال زراعي 98-1397 به صورت كرتهاي خرد شده در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار اجرا گرديد. در اين آزمايش چهار سطح كود نيتروژن (صفر، 75، 150، 225 كيلوگرم در هكتار) از منبع كود اوره به عنوان فاكتور اصلي و سه سطح آب آبياري شامل شاهد (آب كارون با ميانگين شوري 2.5 دسي زيمنس بر متر) و آبياري يك در ميان (كارون – زهاب نيشكر) و آبياري با زهاب نيشكر (با ميانگين شوري 7.5 دسي زيمنس بر متر) به عنوان فاكتور فرعي در نظر گرفته شد. نتايج تحقيق نشان داد شوري باعث كاهش معني دار محتواي نسبي آب برگ، شاخص كلروفيل، عملكرد دانه و عملكرد بيولوژيكي و افزايش معني دار فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيدان و نيز مقدار پرولين گرديد. اما نيتروژن باعث افزايش معني دار اين صفات شد. تيمار 150 كيلوگرم نيتروژن در هكتار همراه با آبياري يك در ميان باعث حداكثر مقدار شاخص كلروفيل (44.81) و عملكرد دانه (2546 كيلوگرم در هكتار) گرديد و بيشترين عملكرد بيولوژيكي گياه (7468 كيلوگرم در هكتار) در تيمار 225 كيلوگرم نيتروژن در هكتار و آبياري يك در ميان مشاهده شد. بيشترين مقدار پرولين مربوط به تيمار 225 كيلوگرم كود اوره در هكتار با آبياري زهاب (0.95 ميلي‌گرم بر گرم وزن تر گياهي) بود. نتايج اين مطالعه تائيدي است بر اين فرضيه، كه با مصرف كود نيتروژن كافي مي توان تا حدي از بروز اثرات زيان بار شوري بر گياه كم نمود.