بررسي تحولي اثر خلق مثبت بر انعطاف پذيري شناختي و رابطه آن با خلاقيت

زمينه و هدف: خلق مثبت و انعطاف‌پذيري شناختي از عوامل تقويت كننده خلاقيت شناخته‌ مي‌شوند. مطالعه حاضر با اين فرض كه خلق مثبت احتمالاً با اثرگذاري بر انعطاف‌پذيري شناختي موجب ارتقا خلاقيت مي‌شود، اين مهم را در بازه سني 8 تا  12 سال بررسي كرده است. روش پژوهش: جامعة پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر 8 تا ۱۲ ساله مناطق 4 و ۸ شهر تهران بودند. از جامعه پژوهش 60  نفر در دو گروه سني ۸ تا ۱۰ (0.76±8.80) و ۱۰ تا ۱۲ (0.76±11.20) سال به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. پس از جايگذاري تصادفي افراد در گروه‌هاي پژوهش بر مبناي حالت خلقي القا شده و سن آن‌ها، افراد با استفاده از نسخه كامپيوتري آزمون كارت‌هاي ويسكانسين (1948) و آزمون تفكر خلاق تورنس (1974)، مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري تي مستقل، ضريب همبستگي پيرسون، يو مانويتني و مدل رگرسيوني متغير ميانجي هيز (2017) تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: تحليل مدل رگرسيوني نقش ميانجي انعطاف‌پذيري شناختي ميان حالت خلقي و نمرات افراد در آزمون خلاقيت را تأييد كرده و نشان داد خلق مثبت موجب بهبود انعطاف‌پذيري شناختي افراد و بواسطه آن عملكرد بهتر آن‌ها در آزمون خلاقيت مي‌گردد. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين پژوهش به عنوان شاهدي علمي اهميت حالات خلقي و تاثير آن بر ميزان انعطاف‌پذيري شناختي و عملكرد خلاقانه‌ در كودكان را نشان مي‌دهد و بر ضرورت در نظر گرفتن اين مسئله در محيط‌هاي آموزشي با هدف ايجاد و تقويت تفكر خلاقانه در كودكان تأكيد داشت.