اثربخشي بازي درماني دلبستگي محور برخودكارآمدي والديني مادران، تنظيم هيجاني و سازگاري اجتماعي كودكان داراي اضطراب جدايي: مطالعه موردي

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي بازي دلبستگي محور بر خودكارآمدي والديني مادران، تنظيم هيجاني، سازگاري اجتماعي و اضطراب كودكان داراي اضطراب جدايي است. روش اجرا:  پژوهش حاضر شبه آزمايشي از نوع تك آزمودني خط پايه منفرد A.B بود. جامعه آماري شامل مادران و كودكان داراي اضطراب جدايي است كه در مدت 4 ماه در سال 1399 به مركز مشاوره و روان شناسي پرديس شهر اصفهان مراجعه كردند. از اين جامعه تعداد 3 كودك 5/3 تا 6 سال داراي اضطراب جدايي به صورت نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند.كودكان همراه با مادرانشان در بازي درماني دلبستگي محور به مدت 8 جلسه و هرجلسه 45 دقيقه به صورت انفرادي شركت كردند. جهت ارزيابي اثربخشي بسته از پرسشنامه خودكارآمدي والديني (دومكا، 1996)، چك ليست تنظيم هيجاني (شيلدز و سيتچي، 1998)، پرسشنامه مهارت اجتماعي (ماتسون، 1983) و پرسشنامه اضطراب كودكان پيش دبستاني (اسپنس، 2001) استفاده شد. نتايج با استفاده از رسم نمودار و درصد بهبودي اندازه اثر نشان داده شد. يافته ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد كه در مرحله پس آزمون و پيگيري، اضطراب كودكان كاهش و خودكارآمدي والديني مادران، تنظيم هيجاني و سازگاري اجتماعي كودكان  افزايش معناداري داشته است. نتيجه گيري: مي توان نتيجه گرفت كه حضور مؤلفه هاي دلبستگي در مداخله بازي درماني دلبستگي محور موجب بهبود عملكرد رابطه مادر و كودك و كاهش اضطراب كودكان اضطراب جدايي مي شود، و راهبردهاي كارآمدي را براي درمان مشكلات رفتاري و اضطراب جدايي كودكان داراي مشكلات دلبستگي در اختيار والدين و مراكز روان درماني كودكان قرار مي دهد.