حق به شهر و امكان شناسايي آن در نظام حقوقي ايران

امكان استفاده برابر از بهره‌ها و ظرفيت‌هاي شهر براي همه ساكنان آن موضوعي است كه به مطالبه‌اي مهم تبديل شده و علت اصلي آن نيز مشكلات و معضلات انساني و محيطي بي‌شماري است كه براي شهرها به‌وجود آمده است. يكي از الزامات براي حل اين معضلات به رسميت شناختن شهروندي محلي و حق به شهر است. همچنان‌كه برخي از شهرهاي مهم جهان نيز اسنادي را در اين خصوص تدوين كرده‌اند. اينكه آيا در خصوص شهرهاي ايران امكان تدوين قانون يا منشور حق به شهر وجود دارد يا خير، نيازمند بررسي و شناسايي ماهيت حقوقي حق به شهر است. در اين مقاله سعي شده تا ضمن تعريف و تبيين ماهيت حق به شهر، مهم‌ترين اسناد، اعم از اسناد بين‌المللي و داخلي در اين زمينه بررسي شود و سپس آسيب‌هاي شهرهاي ايران كه شناسايي حق به شهر را ضروري مي‌نمايد، بررسي و در نهايت مصاديق تأمين اين حق مورد بيان شود.