رويكرد فلسفه زباني هربرت هارت در كتاب «مفهوم قانون» به‌مثابه صورتي از هرمنوتيك حقوقي

رويكرد هربرت هارت به «مفهوم قانون» متأثر از جريان فلسفه زبان متعارف دانشگاه آكسفورد و به‌‌ويژه انديشه جان لنگشاو آستين است. اين پرسش كه آيا امتداد رويكرد فيلسوفان زبان معاصر در خصوص زبان قانون ذيل هرمنوتيك حقوقي قرار مي‌گيرد يا خير، به تعريف هرمنوتيك حقوقي و تعيين گستره آن وابسته است. مسئله اساسي كه در اين زمينه قابل طرح است، اينكه نسبت رويكرد فلسفه زباني فيلسوف حقوق معاصر، هربرت هارت، با هرمنوتيك حقوقي چگونه است؟ به تعبير بهتر، آيا ديدگاه هارت به زبان قانون كه در كتاب مفهوم قانون پردازش شده است، صبغه هرمنوتيكي دارد؟ به‌نظر مي‌رسد اگر در تعيين محدوده هرمنوتيك حقوقي معناي موسعي را در نظر بگيريم، رويكرد تفسيري هارت به قاعده و قانون حقوقي و همچنين رويه‌هاي قضايي كه با نقد اصالت صورت حقوقي و دفاع از قاعده شكاكي همراه است، مي‌تواند به‌عنوان يكي از مصاديق برجسته هرمنوتيك حقوقي قلمداد شود و از اين رهگذر مي‌توان ادعا كرد كه فلسفه زبان معاصر با بحث از زبان و معناي قانون، ظرفيت شايان توجهي براي گسترش دانش هرمنوتيك حقوقي دارد.