شيوه‌هاي اجرايي و بياني تعزيه در ايران و هند

تعزيه يا تعزيت مراسم نمايشي و آييني شيعي است كه براي گراميداشت و سوگواري شهداي عاشورا و اظهار همدردي و همزادپنداري با اصحاب و اهل بيت امام حسين(ع) به‌كار برده مي‌‌شود. نمايش تعزيه، ريشه در ادبيات اسطوره‌اي، ملي و ديني دارد و با مايه‌هاي روضه‌خواني، نقالي و پرده‌خواني همراه است. تعزيه و هنرهاي اقماري آن در ايران و هند داراي شيوه‌هاي خاص بياني بوده و با شرايط محلي و جغرافيايي خود انطباق يافته‌اند، ولي سرچشمۀ واحدي دارند. سؤال تحقيق اين است كه تعزيه در ايران و هند با چه شيوه‌هاي اجرايي بيان شده است ؟ با توجه به پيشينه فرهنگي دو تمدن ايران و هند، مسلمأ شيوه نمايشي تعزيه بين مسلمانان اين دو كشور داراي ارتباطي تنگاتنگ بوده و متاثر از يك فرهنگ واحد ديني مي باشد. هرچند كه تفاوت هايي به لحاظ شيوه‌هاي اجرايي بين آنها ديده مي‌شود. غايت برپايي اين مراسم در هردو كشور احياء و انتقال فرهنگ عاشورايي به نسل‌هاي بعد بوده است. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفي انجام شده و هدف از آن شناخت اشتراكات و وحدت عقيدتي در بيان شعائر عاشورايي در قالب تعزيه بين دو تمدن بزرگ شرق است.