توصيف تجربۀ زيستۀ فرزندان والدين دچار طلاق‌ عاطفي

طلاق ‌عاطفي نوعي از نابهنجاري است كه در‌سطح كوچك، اساس خانواده و در‌بُعد وسيع‌تر، جامعه را درگير مي‌كند؛ از اين ‌رو، بررسي و توصيف تجربۀ زيستۀ فرزندان طلاق ‌عاطفي ضرورت خاصي دارد. هدف پژوهش حاضر توصيف تجربۀ زيستۀ فرزندان والدين دچار طلاق عاطفي است. در اين پژوهش از رويكرد پژوهش كيفي  با روش پديدارشناسي توصيفي استفاده شده ‌است. ۱۲ نفر از نوجوانان و جوانان واجد شرايط به‌روش هدفمند و گلوله‌برفي انتخاب شدند. جمع‌آوري اطلاعات با مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته و تجزيه‌وتحليل آنها به‌روش تحليل‌مضمون صورت گرفت. يافته‌ها به استخراج ۹۶ مضمون فرعي و ۱۳ مضمون اصلي از‌جمله: خلأ ارتباطي و عاطفي فرزندان، غوطه‌ور‌بودن خانواده در هيجان‌هاي منفي، آشفتگي‌هاي رواني فرزندان، مشكلات الگوپذيري و شيوه‌هاي مقابلۀ فرزندان با فشار رواني منجر شد. نتايج بيانگر آن است كه در‌اثر كاركرد ناسالم خانواده‌هاي دچار طلاق ‌عاطفي، فرزندان به‌جاي اينكه خانواده را پناهگاهي آرامش‌بخش بدانند، آن را عامل آشفتگي و تنش قلمداد مي‌كنند؛ بنابراين توصيه مي‌شود ضمن آگاهي‌بخشي به والدين از اثر‌هاي سمي طلاق ‌عاطفي در ‌راستاي توانمند‌سازي و ارتقاي سرمايه‌هاي روان‌شناختي فرزندان طلاق ‌عاطفي نيز اقدام شود.