كاربرد مدل‌هاي فضايي مكاني در پيش‌بيني فراواني تصادفات جاده‌اي (مطالعه موردي: شبكه راه‌هاي اصلي استان همدان)

شناسايي بخش‌هاي جاده‌اي با خطر تصادف رويكرد ويژه‌اي براي درك بهتر الگوهاي تصادفات و افزايش مديريت ايمني جاده‌اي به متخصصان ايمني ارائه مي‌دهد. روش‌هاي معمول شناسايي مقاطع حادثه‌خيز و الگوهاي تصادف آن‌قدر قوي نيستند كه خصوصيات مكاني داده‌هاي تصادف را در مدل لحاظ كنند. حوادث رانندگي داراي خاصيت فضايي تمايل به وابستگي مكاني دارند، پديده‌اي كه به‌عنوان همبستگي مكاني شناخته مي‌شود. مدل‌هاي فضايي مقدار پيش‌بيني‌شده الگوي تصادف را در فضا را توصيف مي‌كند كه مي‌تواند ناشي از تغيير در خصوصيات قابل‌توجه محيط محلي باشد با توجه به ماهيت گسسته داده‌هاي تصادف و دسترسي محدود به مكان‌هاي دقيق تصادف، يك سطح مداوم كه از نقاط گسسته كشيده شده باشد، تراكم تصادف را بهتر منعكس مي‌كند و تصوير واقع‌بينانه‌تري از توزيع تصادف ارائه مي‌دهد. در اين مطالعه كل محورهاي اصلي برون‌شهري استان همدان بر اساس داده‌هاي تصادف مكانمند از سال 1396 تا 1398 با استفاده از روش‌هاي توزيع چگالي كرنل، رگرسيون وزن‌دار جغرافيايي، رگرسيون پوآسون وزن‌دار جغرافيايي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج مدل‌ها نشان مي‌دهد كه مدل رگرسيون پوآسن وزن‌دار جغرافيايي نتايج بهتري براي پيش‌بيني مكان‌هاي تصادف نسبت به ساير مدل‌ها دارد