مطالعه تطبيقي مدل‌هاي تخصيص ترافيك تصادفي لوجيت مبنا

پس از كاربرد مدل لوجيت به عنوان مدل انتخاب مسير در الگوريتم‌هاي اوليۀ تخصيص ترافيك تصادفي، مدل‌هاي ديگري براي غلبه بر ضعف نظري آن در به حساب آوردن همپوشاني مسيرها توسعه يافته‌اند. اين مدل‌ها فرم بسته و راحتي محاسباتي لوجيت را حفظ مي‌كنند، در حالي كه نيازي به شبيه‌سازي و تلاش‌هاي محاسباتي پروبيت ندارند. هدف از اين مقاله، ارزيابي مهمترين اين مدل‌ها در مقايسه با يكديگر است. مدل‌هاي مورد بررسي عبارتند از: مدل لوجيت چندگانه (MNL)، دو مدل MNL اصلاح‌شده با نام‌هاي Clogit و PSlogit، و دو مدل از خانوده مقدارحدي تعميم‌يافته با نام‌هاي لوجيت آشيانه‌اي متقاطع (CNL) و لوجيت تركيبي دوتايي (PCL). اين مقايسه‌ها در سطوح مختلف ازدحام شبكه (تقاضاي مبدأ مقصد) و مقادير متفاوت پراكنش درك كاربران شبكه (پارامتر مقياس) انجام شده و نيز با نتايج تخصيص ترافيك قطعي مقايسه شد. نتايج براي يك شبكه نُه‌گره‌اي و شبكه نيوين نشان مي‌دهد كه با افزايش سطح ازدحام، الگوهاي كلي جريان‌هاي كماني تخصيص‌هاي تصادفي به جريان‌هاي كماني تخصيص قطعي نزديك مي‌شوند؛ در حالي كه اختلاف اين جريان‌هاي كماني در چهار مدلي كه تأثير همپوشاني مسيرها را در نظر مي‌گيرند، نسبت به مدل MNL افزايش مي‌يابد. هم‌چنين، با افزايش پراكنش درك كاربران، اختلاف جريان‌هاي كماني در تخصيص‌هاي تصادفي نسبت به مدل MNL و هم نسبت به تخصيص قطعي زياد مي‌شوند. به علاوه، نتايج مدل‌هاي مورد بررسي براي شبكه سوفالز نشان مي‌دهند كه جريان‌هاي مسيري در تخصيص‌هاي تصادفي نسبت به تخصيص قطعي داراي انتروپي به مراتب بيشتري هستند، و بنابراين مدل‌هاي تصادفي از اين نظر جواب‌هاي محتمل‌تري توليد مي‌كنند.