بررسي تاثير تزريق داخل بطني استرپتوزوتوسين بر حافظه، ميزان گونه‌هاي واكنش‌پذير اكسيژن ميتوكندري مغز و تعداد پلاك هاي بتاآميلوئيدي در هيپوكمپ موش هاي صحرايي

زمينه و هدف: بيماري آلزايمر شايع ترين بيماري تخريب عصبي است كه با اختلالات شناختي و رفتاري همراه است و شيوع آن به سرعت در حال افزايش است. آلزايمر علاوه بر اثرات مخرب بر يادگيري و حافظه، ميتوكندري به عنوان اندامك حياتي سلول و بافت هيپوكمپ به عنوان محل يادگيري و حافظه را تحت تأثير قرار مي دهد. در اين مطالعه اثرات هم زمان استرپتوزوتوسين بر حافظه فضايي، توليد گونه‌ هاي واكنش پذيراكسيژن ميتوكندري و بافت هيپوكمپ در مراحل اوليه بيماري آلزايمر در موش صحرايي بررسي شد.روش ها: حيوانات به طور تصادفي در گروه‌ هاي كنترل، شاهد و استرپتوزوتوسين قرارگرفتند. دوزهاي2 ، 3 ، 4 و 5 ميلي گرم بر كيلوگرم استرپتوزوتوسين از راه داخل بطني تزريق شد. 14 روز بعد، ميزان يادگيري و حافظه فضايي موش ها با ماز آبي موريس سنجيده شد. همچنين ميزان توليد گونه‌ هاي واكنش پذير اكسيژن در ميتوكندري مغز (به روش رنگ‌ سنجي) و ميزان پلاك هاي آميلوئيد بتا در بافت هيپوكمپ (با استفاده از رنگ قرمز كنگو) ارزيابي گرديد.يافته‌ ها: تزريق دوز 3 ميلي گرم بر كيلوگرم استرپتوزوتوسين داخل بطني، دوز مؤثر و پايه براي ايجاد اختلالات حافظه و يادگيري در كوتاه‌ ترين زمان ممكن (14 روز) است. با اين دوز علائم اوليه شروع بيماري آلزايمر شامل ظهور پلاك هاي آميلوئيد بتا در هيپوكمپ و افزايش توليد گونه هاي واكنش پذير اكسيژن در ميتوكندري مغز موش‌ ها مشاهده گرديد. نتيجه‌ گيري: تاييديه هاي رفتاري، بافت شناسي و بيوشيميايي بدست آمده از مطالعه حاضر، دوز 3 ميلي گرم بر كيلوگرم استرپتوزوتوسين داخل بطني را به عنوان دوز مناسب جهت ايجاد مدل بيماري آلزايمر در كوتاه‌ ترين زمان ممكن (14 روز)  در موش‌ هاي صحرايي پيشنهاد مي كنند.