تبيين ارتباط مباني انسان‌شناختي عرفان با گزاره‌هاي اخلاقي با تكيه بر زيبايي‌شناسي هيوم

Specifying the Relation of the Foundations of Mystical Anthropology with Ethical commentaryBased on Hume's Aesthetics

اخلاق عرفاني به ‌عنوان يكي از رويكردهاي دقيق و عميق اخلاقي است كه با مبـاني انـسان شـناختي غني و جامع خود، بستري لازم و كافي را براي طرح گزاره‌هاي اخلاقي و به دست آوردن بـالاترين آموزه‌هاي اخلاقي فراهم آورده است. ديويد هيوم، از فيلسوفان اسكاتلندي و از پيشروان مكتب تجربه‌گرايي است كه اخلاق در نظريّه‌اش جايگاهي بسيار برجسته دارد و حتّي به تعبيري مهم‌ّترين موضوع مورد توجّه اوست. اين مقاله بر آن است تا با نگرشي تحليلي– توصيفي به بررسي ارتباط مباني انسان‌شناختي عرفان با گزاره‌هاي اخلاقي با تكيه بر زيبايي‌شناسي هيوم بپردازد. نظر به اين كه اخلاق و زيبايي هر دو مبتني بر احساس و ذوق هستند، از يك جنس‌اند. به نظر هيوم هر چيزي كه به واسطة زيبايي، ايجاد لذّت كند، فضيلت محسوب مي‌شود. بنابر اين مبناي تشخيص فضايل و راذيل اخلاقي، لذّت و رنج است. نگارنده به ارتباط اخلاق و زيبايي دست يافته و به اين نتيجه رسيده كه زيبايي از شاخص‌هاي مهمّ تبيين اخلاق در نظام فلسفي هيوم است.

Mystical ethics, as one of the strict and profound moral approaches, with its rich and comprehensive anthropology has provided a necessary and sufficient streamline to pose the moral commentary to achieve the highest ethic teachings. David Hume, a Scottish philosopher, is of the experimentalist school pioneers who considers the ethics in an important stance and even appeals him in the higher level. It has been tried in this essay, to study the relationship of mysticism of anthropology with ethical commentary focused on Hume's aesthetics. Since morality and beauty are both based on the feeling of taste, then are of the same quality. Hume believes that whatever as a result of exquisiteness creates pleasure, is considered preponderance. Therefore, the distinction between virtue and meanness is pleasure and toil. Beauty, as the writers of this essay believe, is of the significant ideas in exposing the ethics in Hume's philosophical system.