عنوان مقاله :
مقايسه مفهوم عشق در غزليّات عطّار، مولوي، سعدي و حافظ
عنوان به زبان ديگر :
Comparison of the concepts of Love in the Odes of Attar , Maulavi , Sa'di and Hafez
پديد آورندگان :
بزي، علي اكبر دانشگاه آزاد اسلامي واحد زاهدان، گروه زبان و ادبيّات فارسي، زاهدان، ايران , كيخاي فرزانه، احمدرضا دانشگاه آزاد اسلامي واحد زاهدان، گروه زبان و ادبيّات فارسي، زاهدان، ايران , رومياني، بهروز دانشگاه آزاد اسلامي واحد زاهدان، گروه زبان و ادبيّات فارسي، زاهدان، ايران
كليدواژه :
مقايسه , غزل , عطّار , مولانا , سعدي , حافظ
چكيده فارسي :
عشق پديده‌اي است كه تمام احساسات و جريانات دروني عاشق را متحوّل و شخصيّت جديدي از وي مي‌سازد؛ هدايت او را بر عهده مي‌گيرد و به تناسب هر فرد جلوه‌هاي گوناگوني به خود مي‌گيرد. عطّار، مولانا، سعدي و حافظ بهترين شاعراني هستند كه در اوصاف عشق سخن گفته‌اند. اينان در اشعار خود از تعبيرات خاصّي بهره برده‌اند كه نشان از ذوق عاشقانه آن‌ها دارد. با توجّه به اهمّيّت مسأله عشق، اين پژوهش با رويكرد توصيفي– تحليلي، به بررسي عشق و مضامين آن در غزليات اين چهار شاعر بزرگ پرداخته است. براساس نتايج، از جمله نقطه نظرات مشترك بين اين چهار شاعر مي‌توان نمونه‌هاي زير را بيان نمود. از نظر همة آن‌ها همانگونه كه معشوق ازلي و ابدي است، عشق نيز آغاز و انجامي ندارد. جهان جلوة معشوق حقيقي است، عشق پديده‌اي غيرقابل وصف و بي‌شرح و بيان بوده و بر عقل برتري دارد. در زمينة تفاوت ديدگاه‌هاي اين چهار شاعر در مورد عشق نيز اين نتيجه حاصل شد كه: عطّار و مولانا فقط يك معشوق دارند و آن هم خالق يكتاست كه تمام غزليّات عاشقانه آنان در مورد اوست. امّا در غزل حافظ چهرة متفاوتي از معشوق مشاهده مي‌شود؛ گاهي الهي است، زماني جسماني و گاهي نيز اجتماعي مي‌باشد. معشوق سعدي نيز زيبا است، امّا به او اعتنايي ندارد
چكيده لاتين :
Love is a phenomenon which transforms the whole feelings and internal affairs of the lover and creates a new character from him/her; at the same time undertakes his/her guidance and assumes numerous manifestations for each person. Attar , Maulana , Sa'di and Hafez are the best poets who have talked about love. They have used specific interpretations which indicate their amour taste. Regarding to its significance, we have tried to deal with it by descriptive-analytic approach in these four great poets. Based on the results and joint view points we can conclude that; as the beloved is everlasting, and so is the love itself. World is the manifestation of true beloved, love is not describable and has priority on the wisdom. On the different perspective of these four poets about love it was concluded that Attar and Maulana had only one beloved and that was the unique creator about whom all the loving odes have been composed. But in the poetry of Hafez a different expression is seen about the beloved which sometimes is the Divine, other times corporal and some other times it is social. Sa'di's beloved is also beautiful but he overlooks her.
عنوان نشريه :
بهارستان سخن
