تعيين جايگاه دوسوتواني سازماني در نوآوري راهبردي

هر علت اصلي عدم پياده سازي راهبردها در سازمان ها، شرايط متغير و وجود عدم قطعيت در بازارها است. از جمله راهكارهايي كه در سالهاي اخير جهت رفع مشكل فوق مورد بحث قرار گرفته است، دوسوتواني سازماني است كه به توانايي استفاده ي ماهرانه از دو قابليت كليدي سازماني، كه به آنها اكتشاف و بهره برداري گفته مي شود، مي پردازد. از آنجايي كه هدف از ايجاد تغيير راهبردي (و نوآوري راهبردي به عنوان نوعي تغيير راهبردي) در سازمان، همراستا كردن مدل كسب و كار و سيستم سازماني جهت اجراي هر چه بهتر راهبردهاي سازمان است، بررسي جايگاه دوسوتواني سازماني در نوآوري راهبردي امري مهم تلقي مي شود. امروزه بسياري از معضلات سازمان ها به عدم وجود نوآوري در تمام سطوح سازماني مربوط بوده و عدم وجود نوآوري راهبردي در سطح كلان سازمان ها نيز از جمله مهم ترين مشكلات سازمان ها محسوب مي شود. مطابق با پژوهش هاي انجام گرفته در ادبيات سازمان، بسياري از سازمان هاي سنتي و سلسله مراتبي بيشتر منابع خود را صرف بهره برداري از منابع در دسترس خود مي كنند در حالي كه بسياري از سازمان هاي نوپا منابع خود را به امر اكتشاف اختصاص مي دهند. در اين مقاله با بررسي ابعاد مختلف نوآوري راهبردي و دوسوتواني سازماني، به دنبال يافتن رابطه ي اين دو پارادايم هستيم و تلاش مي كنيم تا با بسط مفاهيم مرتبط با هر دو موضوع، راه را براي انجام پژهش هاي گسترده تر در اين حوزه هموار كنيم. روش مورد استفاده از نوع مروري-توصيفي است و بدين منظور تعدادي از پژوهش‌هاي انجام شده در هر دو زمينه مورد مطالعه قرار گرفته اند و تلاش گرديده تا جايگاه دوسوتواني سازماني در نوآوري راهبردي تعيين شود.