ژئومهندسي و رويكرد مقررات بين‌المللي زيست‌محيطي در تنظيم آن

تغييرات اقليمي بعنوان بزرگترين بحران عصر حاضر قلمداد مي‌شود كه تاكنون رويكرد‌هاي سنتي براي مقابله با آن چندان كارساز نبود‌ه‌اند. از اين‌رو در دهه‌هاي اخير، ژئومهندسي كه شامل دو روش اصلي حذف دي‌اكسيدكربن و مديريت پرتوهاي خورشيدي مي‌شود مورد توجه كشورها قرار گرفته است. اين فنون همچون ساير فناوري‌هاي نوظهور در كنار مزايايي كه مهمترين آن مقابله با تغييرات اقليمي است، به دليل عدم قطعيت علمي مي توانند آثار زيانباري براي محيط زيست در پي داشته باشند. اين نوشتار با هدف توصيف روش‌هاي ژئومهندسي، معايب و مزاياي زيست‌محيطي آنها و رويكرد معاهدات زيست‌محيطي به آنها نگارش يافته است. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد هرچند روش هاي ژئومهندسي در معاهدات زيست‌محيطي عمدتا در قالب عبارات ضمني و ندرتاً به صورت صريح به نظم كشيده شده است اما مقررات و نيز طرز عمل دولت هاي عضو، حكايت از نگرش هاي متفاوت و بعضاً متعارض نسبت به ژئومهندسي دارد كه از تأييد صريح يا ضمني برخي از روش‌ها بويژه در معاهدات مربوط به مقابله با تغييرات اقليمي تا مخالفت صريح و ضمني برخي ديگر همچون كنوانسيون تنوع زيستي، كنوانسيون حفاظت از لايه ازون متغير است. اين پراكندگي تا حدي است كه نمي‌توان قائل به يك نظام حقوقي منسجم در اين رابطه بود.