آيا قرنطينه خانگي عاقبت ما را در چنگال احساس تنهايي اسير مي‌كند؛ يك مطالعه مرور سيستماتيك

مقدمه: قرنطينه خانگي به دليل خطر گسترش كوويد19، پيامدهاي روان شناختي متعدد از جمله احساس تنهايي در بر دارد كه مي تواند پيامدهاي منفي طولاني مدتي در پي داشته باشد. هدف اين پژوهش مروري بر مطالعات مربوط به احساس تنهايي ناشي از كوويد19 بود.مواد و روش ها: اين پژوهش يك مطالعه مروري سيستماتيك بود. مقالات منتشرشده در سال ميلادي 2020 (تا 10 آگوست) با استفاده از كليد واژگان ويروس كرونا، تنهايي، انزواي اجتماعي، سلامت رواني، كوويد19 و قرنطينه و با جستجو در سايت‌هاي معتبر پابمد، ساينس دايركت،گوگل اسكالر،سيج، پروكوئست بررسي مطالعات انجام‌شده درزمينه ارائه كروناويروس، كوويد19 و تنهايي انجام شد. پس از غربالگري درنهايت 33 پژوهش اصيل به دست آمد كه ازلحاظ كيفيت پژوهشي و روش شناختي موردبررسي قرار گرفتند. درنهايت 14 مقاله وارد پژوهش شده و مورد تحليل و بررسي قرار گرفتند.نتايج: در زمان شيوع كوويد19، 29.2 درصد افراد نشانه‌هاي اختلالات روان‌پزشكي نشان مي‌دادند و 35.86 درصد افراد احساس تنهايي را تجربه مي‌كردند. يافته هاي طولي به عنوان روش هاي مطمئن تر براي كاوش احساس تنهايي در طول زمان نشان دادند كه افراد سالمند (بالاي 65 سال)، بيماران مزمن و افرادي كه از پيش از كوويد19 تنها زندگي مي‌كردند، بيشتر در معرض خطر تنهايي بودند. عوامل خطر ساز احساس تنهايي شامل وضعيت اقتصادي پايين، جنسيت مؤنث، افراد جوان‌تر، حداقل يك‌بار ابتلا به كوويد19، ادراك خود به عنوان فردي ضعيف‌تر و پيرتر از آنچه بودند و حمايت اجتماعي اندك و عوامل محافظتي شامل داشتن شغل، زندگي با همسر، شفقت نسبت به خود، بهزيستي معنوي، احساس تعلق اجتماعي بود.نتيجه‌گيري: احساس تنهايي در دوره قرنطينه احساس فراگيري نيست و سياستگذاران سلامت لازم است بر اساس ويژگي هاي فردي افراد در معرض خطر برنامه ريزي كنند. اين برنامه ها بهتر است براي سالمندان (بالاي 65 سال)، جوانان (زير 30 سال) و زنان بيشتر طراحي شوند تا اين افراد از خطر مشكلات سلامت ناشي از تنهايي نجات پيدا كنند.