اعتباريابي در پژوهش كيفي: تطبيق گونه شناسي هاي دينداري در ايران با گفتمان هاي اربعين

فاقد عنوان لاتين

يكي از مسائل مهم در ارزيابي پژوهشهاي كيفي، پرسشهاي روايي و پايايي تحقيق است. در روش تحقيق كيفي، كاربرد معيار «انتقال پذيري» براي به كارگيري يافته‌هاي تحقيق در زمينه‌اي ديگر و همراه با آن بهره گيري از پيشينه تحقيق به مثابه معيار مقايسه و ارزيابي يافته هاي تحقيق مطرح شده است. در مقاله حاضر براي تشريح نمونه اي از كاربرد شيوه هاي اعتباريابي در مطالعات كيفي، پژوهشهاي دينداري و گونه شناسي هاي ارايه شده از آنها در ايران براي اعتباريابي يافته هاي «تحقيق اربعين» به كار گرفته شده اند. پس از توضيحي مختصر درباره طراحي «تحقيق اربعين» كه با هدف «شناسايي گفتمانها و بازنمايي هاي زيارت اربعين» در ايران انجام شده است، نتايج بررسي و مرور «مطالعات دينداري» در ايران آمده و با هدف پيشنهاد يك الگو براي تحليل مطالعات دينداري، خطوط انفصال و تمايز در گونه شناسي دينداري ايرانيان شناسايي و دسته بندي شده و سپس نحوه كاربرد اين الگوي پيشنهادي به مثابه معيار ارزيابي يافته هاي «تحقيق اربعين» بيان شده است. در مرحله تطبيق و اعتباريابي، جايابي گفتمانهاي رويداد اربعين بر روي الگوي به دست آمده از خطوط تمايز دينداري در سطوح سه گانه تحليل اجتماعي نشان مي دهد كه چهار گفتمان مبتني بر دينداري نوگرا و دو گفتمان مبتني بر دينداري سنتي به زمينه اجتماعي ايران معاصر و گرايشها و سليقه هاي اجتماعي سياسي برآمده پس از انقلاب اسلامي مرتبط اند. استدلال نهايي مقاله اين است كه كوشش هاي اعتباريابانه، مي تواند مسيرهايي را براي جمع بندي نتايج پژوهشهاي تجربي جدا از هم در حوزه مطالعات اجتماعي دين در ايران و ارائه الگوهاي مفهومي و نظري برآمده از بستر جامعه ايران معاصر بگشايد.

فاقد چكيده لاتين