ارزيابي تيزبيني و حساسيت كانتراست در بيماران با مراحل اوليه كاتاراكت

زمينه و هدف: كاتاراكت وابسته به سن يكي از مهم‌ترين دلايل نابينايي در جهان است. تشخيص زودهنگام كاتاراكت مي‌تواند در برطرف كردن مشكلات ناشي از اين بيماري كمك كننده باشد. اين مطالعه به منظور ارزيابي تيزبيني و حساسيت كانتراست در بيماران با مراحل اوليه كاتاراكت در شهرستان زاهدان انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي - تحليلي روي 54 بيمار (108 چشم) در محدوده سني 35 تا 50 سال با كاتاراكت مراحل اوليه مراجعه كننده به بيمارستان چشم پزشكي الزهرا زاهدان (جنوب شرق ايران) انجام شد. قوميت تمامي افراد شركت كننده بلوچ و سيستاني بود. پس از اصلاح عيوب انكساري در صورت داشتن معيارهاي ورود، تيزبيني با چارت تيزبيني E در فاصله 6 متر و حساسيت كانتراست پيلي رابسون در فاصله سه متر به صورت تك چشمي ارزيابي گرديد. يافته‌ها: همبستگي معني‌داري بين تيزبيني و حساسيت كانتراست وجود داشت (r2 = 0.205, P=0.033). ميانگين تيزبيني و حساسيت كانتراست در دو قوميت بلوچ و سيستاني تفاوت آماري معني‌داري نداشت؛ ولي تيزبيني و حساسيت كانتراست به‌طور معني‌داري در دو گروه جنسي زن و مرد متفاوت بود (P 0.05). نتيجه‌گيري: مراحل اوليه كاتاراكت با وجود تاثير جزئي بر روي تيزبيني، مي‌تواند باعث كاهش حساسيت كانتراست شود. لذا اندازه‌گيري حساسيت كانتراست در شرايط نوري طبيعي در بيماران در مراحل اوليه كاتاراكت كه شكايت از كاهش ديد با وجود تيزبيني نرمال دارند؛ مي‌تواند عملكرد بينايي آنان را به طور دقيق‌تري ارزيابي كند.