تاثير درمان رفتاري-شناختي (CBT) بر تغيير سبك هاي حل تعارض پرسنل نظامي و همسران ايشان طي همه گيري جهاني كوويد-19: يك مطالعه نيمه تجربي تصادفي سازي شده

Effect of Cognitive-Behavioral Therapy (CBT) on Changing Conflict Resolution Styles of Military Personnel and Their Spouses During the COVID-19 Pandemic: A Randomized Quasi-Experimental Study

زمينه و هدف پاندمي كوويد-19 سبب افزايش تعارضات و تنش‌هاي فراواني در ميان زوجين و خانواده‌ها شده است. در اين ميان به تنش‌ها و تعارضات احتمالي در خانواده‌هاي پراسترس همانند خانواده‌هاي نظامي كمتر توجه شده است. اين پژوهش باهدف بررسي تاثير درمان رفتاري-شناختي بر تغيير سبك‌هاي حل تعارض پرسنل نظامي و همسران ايشان طي همه‌گيري جهاني كوويد-19 انجام گرديده است. روش‌ها در اين مطالعه نيمه‌تجربي 66 نفر از پرسنل نظامي و همسران ايشان وارد مطالعه شدند و با روش تصادفي‌ سازي بلوكي به دو گروه آزمون (32n=) و كنترل (34n=) تخصيص يافتند. ابزار گردآوري داده‌ها در اين پژوهش شامل فرم اطلاعات دموگرافيك و نسخه B پرسشنامه سبك‌هاي حل تعارض رحيم بود كه در سه مرحله قبل، بعد و يك ماه پس از مداخله تكميل شدند. درمان رفتاري-شناختي در طي 9 جلسه 90 دقيقه‌اي براي گروه آزمون ارايه شد. گروه كنترل در اين پژوهش هيچ‌گونه آموزشي دريافت ننمودند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون‌هاي تي ‌مستقل، كاي‌ اسكوير و دقيق فيشر در نرم‌افزارSPSS نسخه 22 استفاده شد. يافته‌ها نتايج نشان داد پس از اجراي درمان رفتاري-شناختي در گروه آزمون، ميزان استفاده از سبك حل تعارض غيرسازنده به طور معني‌داري نسبت به گروه كنترل كاهش يافت (0/001>P). همچنين استفاده از سبك حل تعارض سازنده نسبت به گروه كنترل به طور معني‌داري افزايش يافت (0/001>P). نتيجه‌گيري درمان رفتاري-شناختي سبب كاهش استفاده از سبك‌هاي حل تعارض غيرسازنده و افزايش استفاده از سبك‌هاي حل تعارض سازنده در ميان پرسنل نظامي و همسران ايشان مي‌گردد.

Background and Aim: Coronavirus disease 2019 (COVID-19) pandemic has caused a great deal of conflict and tension between couples and their families. Meanwhile, less attention has been paid to potential tensions and conflicts in families exposed to high stress, such as military families. Therefore, this study was conducted to investigate the effect of cognitive-behavioral therapy on changing the conflict resolution styles in military personnel and their spouses during the COVID-19 pandemic. Methods: In this quasi-experimental study, 66 military personnel and their spouses were included. They were then assigned to the case (n = 32) and the control (n = 34) groups using block randomization method. Data were collected by using a demographic information form and Rahim Organizational Conflict Inventory-II. The later form was completed before, immediately after, and one month after the intervention. Cognitive-behavioral therapy was presented to the case group during 9 sessions. Each session lasted 90 minutes. The Control group underwent no intervention. Independent t-test, Chi-square, and Fisher's exact test were used to analyze the data by SPPSS software (version 22). Results: The results showed that the use of non-constructive conflict resolution style was significantly reduced in the case group compared to the control group (P<0.001) after the implementation of cognitive-behavioral therapy. In addition, it was found that the use of constructive conflict resolution style increased significantly in the case group compared to the control group (P<0.001). Conclusion: Our findings suggested that cognitive-behavioral therapy reduced the use of non-constructive conflict resolution style but increased the use of constructive conflict resolution style among military personnel and their spouses.