مدل‌يابي ارتباط دلبستگي به خدا و اضطراب وجودي، با نقش ميانجي خداآگاهي

اين پژوهش، با هدف مدل‌يابي ارتباط علّي دلبستگي ايمن، اجتنابي و اضطرابي به خدا، با اضطراب وجودي، به‌واسطة نقش ميانجي خداآگاهي انجام گرفت. روش پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي است كه از روش تحليل مسير، براي تجزيه و تحليل داده‌هاي به‌دست‌آمده از اجراي همزمان سه مقياس دلبستگي به خدا، خداآگاهي و اضطراب وجودي، بر روي 300 نفر از طلاب حوزه علميه قم استفاده گرديد. يافته‌ها حاكي از وجود رابطة معنادار و دو‌به‌دو بين سبك‌هاي دلبستگي ايمن، اجتنابي و اضطرابي به خدا، خداآگاهي و اضطراب وجودي بود. براي سنجش نقش ميانجي خداآگاهي، در ارتباط ميان سبك‌هاي گوناگون دلبستگي به خدا و اضطراب وجودي، مطابق رويكرد بارون و كني عمل شد. نتايج پژوهش نشان داد كه اثر غيرمستقيم هريك از دلبستگي‌هاي ايمن، اضطرابي و اجتنابي به خدا در اضطراب وجودي، از طريق ميانجي‌‌‌گري خداآگاهي معنادار است. بنابراين، تأثير دلبستگي به خدا در كاهش اضطراب وجودي از طريق ميانجي‌گري فرآيند خداآگاهي، تبيين‌پذير است.