مقايسه اثر بخشي مشاوره گروهي به شيوه معنا درماني با شناختي- رفتاري گروهي بر احساس تنهايي و اميد به زندگي دانشجويان مبتلا به اختلال افسردگي

The Comparison of the effectiveness group counseling through group therapy with group cognitive-behavioral therapy on the feeling of loneliness and life expectancy among students suffering from depression disorder at Islamic Azad University of Rasht

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي مشاوره گروهي به شيوه معنادرماني با شناختي- رفتاري بر احساس تنهايي و اميد به زندگي دانشجويان مبتلا به اختلال افسردگي انجام پذيرفت. روش پژوهش نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه و آزمون پيگيري بود. جامعه آماري 75 نفر دانشجوي مراجعه كننده به مركز مشاوره كه اختلال افسردگي داشتند از بين آن­ها 45 نفر كه علاوه بر معيارهاي ورود نمرات آن ها در آزمون احساس تنهايي (1980 Russell,) و افسردگي (Beck, 1996) بالاتر و در آزمون اميد به زندگي (Miller, 1988) پايين­تر بود به شيوه تصادفي در سه گروه 15 نفري تخصيص يافتند. گروه‌هاي آزمون مشاوره گروهي معنادرماني و شناختي- رفتاري را دريافت نمودند. پس از اتمام دوره­ درماني پس‌آزمون انجام و يك­ماه پس آن، آزمون پيگيري اجرا گرديد. نتايج نشان داد كه بين ميانگين نمرات پيش آزمون و پس آزمون گروه­هاي آزمايش و گواه تفاوت معناداري وجود دارد . هر دو شيوه درماني مؤثر بوده و اين نتيجه تا مرحله پيگيري تداوم داشت. مقايسه گروه­هاي درماني بيانگر تاثير يكسان مشاوره گروهي در كاهش احساس تنهايي و اميد به زندگي مي­باشد. مشاوره گروهي به شيوه معنادرماني و شناختي-رفتاري مي­تواند به عنوان يك روش روان­شناختي مؤثر موجب كاهش احساس تنهايي و افزايش اميد به زندگي مبتلايان به اختلال افسردگي باشد.

The purpose of this study was to compare the effectiveness group counseling through group therapy with group cognitive-behavioral therapy on the feeling of loneliness and life expectancy among students suffering from depression disorder. The research method was quasi-experimental with pre-test and post-test with control group and follow-up test. The statistical population consisted of 75 students referred to the counseling center who had depressive disorder, among them 45 who were in addition to their inclusion criteria in the Loneliness Scale of University of California at Los Angeles (1980) and Beck Depression Inventory (1996) Scale and lower Hope in Miller Hope Scale (1988) in a randomized design in three groups of 15 each. Allocated. The experimental group received Cognitive-Behavioral group counseling. After completion of the post-test, follow-up test was performed one month later. The results showed that there was a significant difference between the mean scores of pre-test and post-test in experimental and control groups (P <0.0001). Both treatments were effective and continued until follow-up. Comparison of treatment groups indicates the same effect of group counseling on reducing loneliness and life expectancy. Group counseling in a cognitive-behavioral and cognitive-behavioral way can be an effective psychological treatment to reduce feelings of loneliness and increase the life expectancy of people with depression.