اثربخشي آموزش يكپارچه‌نگر توحيدي بر صميميت زناشويي، باورهاي ارتباطي و عملكرد خانواده

هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي «آموزش يكپارچه‌نگر توحيدي» بر صميميت زناشويي، باورهاي ارتباطي و عملكرد خانواده است. روش اين پژوهش «نيمه‌‌آزمايشي» با طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه و پيگيري سه ماهه بوده است. جامعه آماري مطالعه والدين دانش‌آموزان يكي از مدارس پسرانه دوره ابتدايي در سال تحصيلي 96ـ97 شهر سبزوار بود كه با استفاده از روش «نمونه‌گيري در دسترس» تعداد سي تن انتخاب شدند و به‌ صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 تن) و كنترل (15 تن) قرار گرفتند. براي گروه آزمايش هشت جلسه گروه‌درماني 90 دقيقه‌اي به شيوه «يكپارچه‌نگري توحيدي» برگزار شد، ولي براي گروه كنترل هيچ مداخله‌اي صورت نگرفت. ابزار پژوهش سه مقياس «صميميت زناشويي» «باورهاي ارتباطي» و «عملكرد خانواده» بود كه در جلسات پيش‌آزمون و پس‌آزمون و پيگيري در دو گروه اجرا شد. به‌منظور تجزيه ‌و ‌تحليل داده‌ها، از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون «بن‌فروني» استفاده گرديد. نتايج نشان داد «آموزش يكپارچه‌نگر توحيدي» موجب بهبود صميميت زناشويي، باورهاي ارتباطي و عملكرد خانواده گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل شد (0005/0>P). بنابراين، مي‌توان از «آموزش يكپارچه‌نگر توحيدي» براي ارتقاي صميميت زناشويي، باورهاي ارتباطي و عملكرد خانواده استفاده نمود.