سيري اجمالي درمباني فقهي تخييرو ترتيب دررابطه با كيفيت مجازات محارب

An overview of the jurisprudential principles of change and order in relation to the quality of the punishment of the enemy

نگاهي اجمالي به تاريخچه فقهي بحث با دو قول تخيير و ترتيب مواجه شديم. پرسش اساسي اين است كه از اين دو قول،كداميك مقرون به صواب است؟ پژوهش حاضر به شيوه تحليلي-توصيفي با اشراف به اقوال وادله طرفين در مقام ارزيابي نهايي نتيجهمي‌گيرد كه: گرچه حرف«او» در معناي تخيير مشهور است، ولي اين گونه نيست كه اين لفظ منحصرا افاده تخيير نمايد و فقط همين معنا را مفهوم انحصاري آن بدانيم. زيرا گاهي قراين موجب انصراف از ظهور بدوي و رفع يد از معناي اصلي لفظي مي گردد،كه در اين صورت معناي اوليه راكد، و لفظ معناي ثانوي پيدا مي كند. مانند تكرار مرتب لفظ«او»درآيه محاربه. نمونه ديگرآنكه گفته شده : استناد به دو آيه كفاره قسم و كفاره حج موجب اختياري شدن موارد مذكوره در اتيان مامور بهما شده به همين دليل اين حرف در مجازات محارب هم مفهومي اختياري دارد.! شيخ طوسي در كتاب خلاف در رد اين استدلال مي فرمايد:«در قرآن هر جا موضوع بيان احكام است ترتيب مطرح است. اماهرجا كفارات مطرح است آنجا سير از اخف به اشد لحاظ شده است. بنابراين قياس«او» در بيان احكام مجازات چهارگانه به كفاره قسم و حج كاملا بلاوجه مي باشد. و اما از فقهاي اهل سنت شافعي، حنفي و احمد قول مرجح را ترتيب دانسته، و لي مالك قايل به تخيير مقيد بوده كه ناظر به همان قول ترتيب است. مجموعا در پژوهش هشت دليل بر ترجيح قول ترتيب بر تخيير اقامه شد. در نتيجه قول صائب در نحوه اعمال مجازاتهاي چهارگانه، ترتيب است. مضافابا تامل در روايات باب استنباط مي شود، اين دو قول تنافي ماهوي با هم ندارند، حتي قول تخيير هم متناظر به ترتيب و تناسب جرم با مجازات است. پس حقانيت قول ترتيب اثبات مي شود. شايسته است مقنن كيفري نيز دراصلاح ماده 283 ق_م_ا، مبتني بر قول ترتيب اهتمام نمايد.

A brief look at the jurisprudential history of the debate We came across two promises of change and order. Because sometimes the evidence leads to the abandonment of the primary appearance and the removal of iodine from the main literal meaning, in which case the primary meaning is stagnant, and the word acquires a secondary meaning. Like the repeated repetition of the word "he" in the verse of Moharebeh. Another example is what has been said: Citing the two verses of expiation of oath and expiation of Hajj has made the above-mentioned cases optional in the case of the agent of Bahma, therefore, this word also has an optional meaning in the punishment of the enemy! Sheikh Tusi in his book Khalaf rejects this argument and says: But where there is atonement, there is a journey from fear to violence. Therefore, the analogy of "him" in expressing the four punishments to the expiation of swearing and Hajj is completely unjustified. As for the Sunni jurists, Shafi'i, Hanafi and Ahmad have considered the preferred word as the order, and Lee Malik has believed in the optional change which is related to the same word. In total, in the study, eight reasons were presented for preferring the promise of order over choice. As a result, Saeb's promise on how to apply the four punishments is order. In addition, reflection is inferred in the narrations of the chapter, these two promises do not have a substantial contradiction with each other, even the promise of change corresponds to the order and proportionality of the crime with the punishment. So the legitimacy of the promise of order is proved. It is worthwhile for the criminal legislator to try to amend Article 283 of the Penal Code, based on the promise of order.