ارائه مدل راهبردي كاهش فرقه‌‌گرايي با رويكرد روانشناختي

بررسي اﺧﺘﻼﻻت رواﻧﻲ شايع در گرايش‌يافتگان به فرقه‌ها‌ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اختلالات در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‌رﻳﺰي‌ﻫﺎي بازپروري و اصلاح و تربيت و همچنين پيشگيري از گرايش به اين فرقه‌ها از اهميت ويژه‌اي برخوردار اﺳﺖ. پژوهش حاضر از نوع توصيفي مقطعي است كه در آن 113 نفر از گرايش‌يافتگان به فرقه‌ها‌ انتخاب شدند و در نهايت 100 نفر به پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي و فرم كوتاه پرسشنامه چند وجهي شخصيت مينه سوتا پاسخ دادند. تفسير نيمرخ افراد به دو روش بالاترين برافراشتگي و نمرات T بالاتر از 65 صورت گرفته است. طبق يافته هاي اين پژوهش 77% از گرايش‌يافتگان به فرقه‌ها حداقل داراي يك نوع مقياس بر افراشتگي بودند. بر اساس نمرات T بالاتر از  65 نيز به ترتيب اختلالات افسردگي، خود بيمار انگاري و هيستري رايج‌ترين اختلالات در بين گرايش‌يافتگان به فرقه‌ها بود. بر اساس نتايج به‌دست آمده مدلي جهت كاهش فرقه‌‌گرايي ارائه شد كه با استفاده از تكنيك دلفي فازي روايي سنجي بوده است. ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻛﻠﻲ اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ حاكي از موثر بودن راهبردهاي راه اندازي كلينيك‌هاي فرقه‌ درماني، برنامه هاي بازپروري از طريق سازمان زندان‌ها و كانون هاي اصلاح و تربيت و همچنين برنامه هاي آموزش عمومي، در كاهش فرقه‌‌گرايي بود.