اثر دگزامتازون بر كاهش ميزان ادم راه‌هوايي و موفقيت خروج لوله تراشه در بيماران جراحي سروگردن بستري در بخش مراقبت ويژه

زمينه و هدف: تصميم خروج لوله تراشه امري حياتي است. استفاده از كورتيكواستروييدها براي كاهش ادم راه هوايي و شكست در خروج لوله تراشه در بيماران بخش مراقبت‌هاي ويژه همچنان موضوع مورد بحث و اختلاف‌نظر است. روش بررسي: در مطالعه مشاهده‌اي همگرايي آينده‌نگر از ارديبهشت تا مرداد 1400 در مجتمع بيمارستاني امام‌خميني، 110 بيمار تحت جراحي سر وگردن بستري در بخش‌هاي ويژه بيمارستان امام‌خميني وارد مطالعه گرديدند. معيارهاي ورود شامل بيمار تحت جراحي سر و گردن و معيارهاي خروج شامل دريافت پيشين كورتيكواستروييد، وجود لوله تراكئوستومي و سابقه جراحي سروگردن بودند. در گروه مداخله (55=n) در 24 ساعت اول، دگزامتازون وريدي mg 8 سه بار در روز و در 24 ساعت دوم mg 4 دو بار در روز تزريق گرديد. گروه شاهد كورتيكواستروييد (55=n) دريافت نمي‌كردند. تهويه مكانيكي، روند جداسازي و خروج لوله تراشه براساس پروتكل يكسان انجام شد. براي داده‌هاي گروه‌بندي شده از Chisquare test يا Fisher’s exact test و براي توصيف مقادير كمي از Student’s t-test استفاده گرديد. يافته‌ها: دو گروه از نظر ميانگين سني با يكديگر تفاوتي نداشتند. خصوصيات دموگرافيك شامل جنس، شاخص توده بدني، مدت زمان جراحي و انتوباسيون تفاوت معناداري با يكديگر نداشتند. مدت اقامت در بخش مراقبت‌هاي ويژه در گروه دگزامتازون به‌طور معناداري بيشتر از گروه شاهد بود (0.001=P). ميزان شكست در اكستوباسيون (Extubation) و استريدور (Stridor) پس از جراحي در دو گروه تفاوت معناداري نداشت (0.237=P). نتيجه‌گيري: دگزامتازون در كاهش ادم راه هوايي موثر نبوده و استفاده روتين آن در كاهش استريدور پس از خروج لوله تراشه توصيه نمي‌گردد.