اثر استراتژي‌هاي مختلف تغذيه‌اي بر عملكرد رشد و فاكتورهاي بيوشيميايي بچه فيل ماهيان (Huso huso)

Effect of different feeding strategies on growth performance and biochemical indices of great sturgeon Huso huso

در مطالعه حاضر، اثر استراتژي ­هاي مختلف غذايي طي 60 روز و غذادهي مجدد به دنبال آن طي60 روز دوره پرورش بعدي جهت دستيابي به رشد جبراني بر عملكرد رشد و شاخص ­هاي بيوشيميايي در فيل ماهي (Huso huso) مورد ارزيابي قرار گرفت. براي اين منظور، 240 قطعه فيل ماهي با ميانگين وزني 10/1 ± 10/67 گرم (ميانگين ± انحراف معيار) در 4 گروه استراتژي تغذيه ­اي تقسيم شدند كه شامل غذادهي در حد سيري (100 درصد)، 75 درصد غذادهي در حد سيري، 50 درصد غذادهي در حد سيري و 25 درصد غذادهي در حد سيري بود. در مرحله دوم تمامي گروه­ها در حد سيري تغذيه شدند. خون ­گيري از ماهيان در پايان آزمايش (120 روز) تغذيه­اي جهت بررسي شاخص­هاي بيوشيميايي خون انجام شد. در پايان مرحله اول وزن نهايي در تيمار تغذيه شده حد سيري (100 درصد) به طور معناداري بيشتر از ساير تيمارهاي آزمايشي بود و با افزايش محدوديت غذايي وزن نهايي كاهش يافت (05/0 > p). نرخ رشد ويژه به طور معناداري در تيمارهاي حد سيري و 75درصد حد سيري بالاتر از ساير تيمارها بود (05/ 0 >p ). در پايان مرحله دوم، اختلاف معناداري در ورن نهايي، طول نهايي، وزن كسب رشد و نرخ رشد ويژه بين تيمارها مشاهده نشد (05/0 p). پروتئين كل و تري­گليسريد در تيمارهاي 100 و 75 درصد حد سيري بالاتر از ساير تيمارها بود (05/ 0 > p). نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه تغذيه ماهيان با 75 و 50 درصد حد سيري غذا دهي و غذادهي مجدد به دنبال آن منجر به رشد بالا با كاهش در هزينه­ هاي غذايي، بدون اثر منفي روي وضعيت فيزيولوژيك خواهد شد و مي­تواند به عنوان يك روش مناسب در براي پرورش فيل ماهي معرفي شود.

In the present study, the effect of various feeding strategies during 60 days and subsequent re-feeding over the next 60 days was evaluated to achieve the compensatory growth on growth performance and biochemical parameters in great sturgeon Huso huso. For this purpose, two hundred and forty fish with a mean individual weight of 67.10 ± 1.10 g (Mean ± SD) were divided into four feeding strategies groups: satiation feeding (100%), 75% satiation feeding (75%), 50% satiation feeding (50%), and 25% satiation feeding (25%). In the second phase, all groups were fed to satiation. Blood sampling was performed at the end of feeding trial (120 days) to measure biochemical parameters. At the end of first phase, final weight in the satiated group (100%) was higher than the other groups while it decreased with increasing dietary restriction (p < 0.05). Specific growth rate and mean individual weight increased significantly in 75% and 100% satiation feeding compared to the other treatments (p < 0.05). At the end of second phase, there was not significant differences in the final individual weight, total length, weight gaine and specific growth rate among treatments (p > 0.05). Hematocrit was affected by dietary strategies and in the treatment with 25% satiation feeding was lower than the other treatments (p <0.05). Total protein and triglyceride in 100 and 75% treatments were higher than the other treatments (p < 0.05). Based on the present study, feeding, at the rates of 75 and 50% satiation and subsequent re-feeding lead to a high growth rate and reducing the feed costs without negative impact on physiological conditions of the great sturgeon fish, and this methods can be considered as an appropriate strategy for culture of this fish.