گذر از پسا‌مدرنيسم به نئورئاليسم در رمان هاي «طوطي فلوبر» و «تنها داستان» جولين بارنز

پسامدرنيسم (Postmodernism) به مثابه سنت ادبي غالبا طي چند دهة مياني و پاياني قرن بيستم بر ابعاد مختلف ادبيات سايه افكند. در اين ميان برخي نويسندگان، و علي‌الخصوص نويسندگان معاصر انگليسي، آن را مغاير و بيگانه با سبك‌ها و سنت‌هاي اصيل ادبي خويش يافتند. جولين بارنز (Julian Barnes)يكي از هنرمنداني است كه زماني خود نامي شناخته شده در ادبيات پسا‌مدرن بود. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحليلي ـ توصيفي و در خوانشي پساماركسيستي رانسيري (Rancierean) گذر از پسامدرنيسم به نئومدرنيسم (Neomodernism) را در دو رمان «طوطي فلوبر» (Flaubert’s Parrot) (1984) و « تنها داستان» (The Only Story) (2018) مورد بررسي قرار دهد. فرضيۀ اصلي در اين تحقيق اين است كه بارنز متاخر ديناميك سوژه-نويسنده را در حركت ضد پسامدرنيستي خود نه فقط در دنياي درون داستاني، بلكه جهان پيرامون خود را به زيبايي و ظرافت دريافته و به قلم نگارش در آورده است. براي اثبات اين فرضيه نويسندگان با اتكا به برخي از آراء كليدي رانسير هم­چون سياست­ورزي زيبايي­شناسي(Politics of Aesthetics) نظام­هاي هنري (Regimes of Art)توزيع و بازتوزيع امر محسوس(Distribution and Redistribution of Sensible) بر آنند تا به شرح و تفسير تلاش و بازگشت بارنز به سنت­هاي بنيادگرايانه­تر و انساني­تر در سبك نگارش و كاركرد زيبايي­شناختي آن به بازخواني و تحليل رمان­هاي ذكر شده بپردازند.