سنجش پايداري اجتماعي در نظام هاي بهره برداري خانوادگي و تعاوني توليد كشاورزي (مورد مطالعه: روستاهاي شهر سامن)

پايداري اجتماعي به توانايي جامعه براي حفظ و نگهداري ابزارهاي ضروري ايجاد ثروت و رفاه و مشاركت اجتماعي براي گسترش يكپارچگي و انسجام اشاره مي كند. لذا، هدف اصلي اين تحقيق، سنجش عوامل پايداري اجتماعي براساس رويكرد سيستماتيك در نظام هاي بهره برداري خانوادگي و تعاوني توليد كشاورزي در روستاهاي شهر سامن از استان همدان بود. جامعه آماري تحقيق را بهره برداران روستاهاي شهر سامن كه در نظام هاي بهره برداري خانوادگي و تعاوني توليد مشغول به فعاليت بودند، تشكيل دادند. حجم نمونه تحقيق با استفاده از فرمول كوكران در مجموع، 374 نفر بود. به منظور مقايسه دو نظام بهره برداري حجم نمونه در هر دو نظام بهره برداري به طور مساوي 187 نفر تعيين شد. ابزار اصلي تحقيق پرسشنامه محقق ساخته بود، كه داده هاي آن توسط نرم افزار SPSSv22 و تكنيك TOPSIS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان داد، در نظام هاي بهره برداري خانوادگي، مؤلفه هاي موجوديت و اثربخش و در تعاوني هاي توليد كشاورزي، مؤلفه هاي هم زيستي و قابليت سازگاري داراي بيشترين وزن بودند. نتايج ارزيابي با مدل موريس و  TOPSISنيز گوياي آن است كه هيچ كدام از مؤلفه هاي پايداري اجتماعي در سطح پايدار نمي باشند. نتايج نمودار عنكبوتي، گوياي فاصله بين مؤلفه ها در دو نظام است. از نظر وزن و ميزان وجود، نتايج تحليل مسير گوياي آن است كه متغيرهايي چون ميزان سواد، ميزان زمين، بعد خانواده، ميزان درآمد، ميزان استفاد از رسانه هاي انبوهي 50 درصد از تغييرات پايدار اجتماعي را در بين اين دو نظام تبيين مي كند و بيش ترين اثر را ميزان درآمد دارد.