غريو و خروش پهلوانان در حماسه هاي پس از شاهنامه تا قرن نهم

The shouts and roars of the heroes in the epics after Shahnameh until the ninth century

پهلوانان حماسي جهت پيروزي در كارزارها به ترفندهايي مي‌انديشند كه يكي از آنها بهره بردن از بانگ بسيار بلند يا نعره‌هاي مهيب است. بانگ، فرياد يا نعره كشيدن در ميدان جنگ، هنري غريزي است كه انسان‌ها به تقليد از حيوانات درنده براي تسلّط رواني بر هم آوردِ خويش و هراس انداختن در دلِ دشمن از آن استفاده مي‌كردند. در واقع بانگ زدن نوعي سلاح براي قهرمانان اساطيري است كه در شاهنامه فردوسي و منظومه‌هاي حماسي پس از آن به فراواني ديده مي‌شود. اين جستار در پي آن است كه نقش نعره و بانگ در پيروزي و شكست شخصيت‌هاي حماسي را بررسي كرده و كاربردهاي ديگر بانگ از جمله هنگام ترس، ناراحتي، خشم، شادي و هيجان رادر شاهنامه، گرشاسب‌نامه، كوش‌نامه، بيژن‌نامه و ديگر منظومه‌هاي حماسي مورد تحليل قرار دهد البته گاهي سرداران جنگي براي تشجيع سربازان، افرادي را مأمور مي‌كردند كه با فرياد زدن، نكاتي را بيان كنند كه باعث برانگيختن آن‌ها براي مبارزه شود كه اين حالت نيز در اين مقاله مورد توجه نويسندگان قرار گرفته است.

Epic heroes think of tricks to win campaigns, one of which is to take advantage of very loud shouts or terrible screams. Shouting or screaming on the battlefield is an instinctual art that humans used to imitate predators to mentally control their intruders and intimidate the enemy. In fact, shouting is a kind of weapon for mythological heroes that can be seen in Ferdowsi's Shahnameh and epic poems after it. This paper seeks to examine the role of screaming and shouting in the victory and defeat of epic characters and other uses of shouting such as when fear, sadness, anger, joy and excitement in Shahnameh, Garshasbnameh, Koushenameh, Analyze biographies and other epic poems. Of course, sometimes warlords, in order to encourage soldiers, instructed people to shout things that wouldouts and roars of the heroes in the epics after Shahnameh until the ninth centurywould motivate them to fight, which is also the case in this article. Authors are located.