رمز و اسطوره آينه در شعر سنايي

A study of the codes and myths mirror in the works of Sanai

يكي از ويژگي هاي شعر سنايي بهره برداري از عناصر اسطوره اي و رمزي است كه به واسطه آن در يافته هاي شهودي را بيان مي‌كند و از آنها به عنوان ابزار انتقال معاني عرفاني بهره مي‌گيرد، اين عناصر بي شمار بوده و داراي ويژگي‌هاي خاص هستند از ميان آن عناصر اسطوره اي و رمزي در اين مقاله به آينه اشاره مي‌شود. سنايي با بهره‌گيري از واژه آينه زيباترين مضمون‌هاي عرفاني را به بيان مي‌آورد و در اكثر اشعار بر آينه بودن دل،‌ صفا و يكرنگي و تهذيب آن تأكيد مي‌كند و در بعدي عالي‌تر، عالم را آينة حضرت حق، و خداوند را در آينه جهان متجلي مي‌بيند و بدين ترتيب نكات تعليمي ابعاد شعر خويش را در ضمير خواننده رقم مي‌زند. نگارنده در شرح اين سير تطور ايماژهاي آينه را مورد بررسي قرار مي‌دهد و در ادامه به حكمت‌ها و ظرايف عرفاني آن اشاره مي‌رود و در نهايت ويژگيهاي اسطوره اي و نكته هاي رمزين وارسي مي‌شود.

One of the properties of the poem of Sanaei is benefiting mythological and secretly elements for expressing intuitive findings and is regarded as tool for transferring gnostic concepts. These elements are endless and have unique properties and in the present article it refers to mirror by using mythological and secretly elements. Sanaei by benefiting the term mirror has expressed the most beautiful gnostic concepts and in most of his poem, he insists on honesty and sincerity and soul edification and in the most supreme level, it reveals that mirror of Great God all through the world and thus, he refers to educational points in his poem in the unconscious mind of reader. The author also examines the evolution series of images of mirror and in continuation it refers to gnostic delicate elements and finally it examines the mythological and secretly points.