بررسي شيوع خشونت محل كار و عوامل موثر در بروز آن عليه كاركنان فوريت هاي پزشكي استان چهار محال و بختياري در سال 1399

Prevalence of Workplace Violence of Emergency Medical Staff and Relevant Factors in Chaharmahal-Bakhtyari Province in 2020

مقدمه: در سال هاي اخير خشونت محل كار در حوزه سلامت با روند فزاينده اي گزارش شده است. هدف اين مطالعه بررسي شيوع خشونت محل كار در كاركنان فوريت هاي استان چهارمحال و بختياري و عوامل مؤثر بر آن است. مواد و رو ش ها: پژوهش حاضر توصيفي - مقطعي بود كه در سال 1399 انجام شد. جامعه مورد پژوهش شامل 125 نفر ازكاركنان پايگاه هاي فوريت هاي پزشكي استان چهارمحال و بختياري بودند. در اين پژوهش، به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه ي استاندارد خشونت محل كار استفاده شد. نمونه گيري به صورت تصادفي ساده انجام و تعداد آن ها 125 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 جمع آوري و تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي از جمله درصد و فراواني و تحليلي از جمله آزمون فيشر استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه 88% كاركنان فوريت هاي پزشكي خشونت محل كار را در يك سال گذشته تجربه داشته اند كه 36% خشونت فيزيكي و 54/4% خشونت كلامي و 9/6%خشونت فرهنگي بوده است. 62/4%(78) نفر از كاركنان منبع خشونت را همراهان بيمار بيان كردند. 84% اعتقاد داشتند كه رويه مناسبي براي گزارش دهي خشونت در محل كارشان وجود ندارد. رابطه معني داري بين سن، وضعيت تاهل و سابقه كاري با تجربه خشونت در كاركنان فوريت هاي پزشكي وجود نداشت (0/05=P). بحث ونتيجه گيري: كاركنان فوريت هاي پزشكي در معرض خشونت بالايي قرار دارند. آموزش هاي اختصاصي براي پرسنل فوريت هاي پزشكي در زمينه كنترل خشونت و آموزش رسانه ها به مردم انجام گيرد تا ارتقاي سطح سلامت عمومي و كاهش فرسودگي شغلي مشاركت كنندگان فراهم شود.

Introduction: In the past years, workplace violence in the area of health has been reported with an upward trend. This study aimed to evaluate the prevalence of workplace violence of emergency medical staff and relevant factors in Chaharmahal-Bakhtyari province in 2020. Methods and Materials: This descriptive, analytical, and cross-sectional research was conducted in the emergency medical centers of Chaharmahal-Bakhtyari province in 2020. Census method was applied and 125 staff of these centers was selected considering the limited research population. Data were collected through a self-report questionnaire. In addition, data analysis was performed using Chi-square and Fisher’s exact tests in SPSS version 19. Results: In this research, 88% of the participants had an experience of workplace violence in the past year. 36% of which has been physical, 54.4% of them were verbal violence and 9.6% of them were cultural violence. In addition, 62.4% (N=78) of the staff has reported to be the companions of patients as the source of violence. Moreover, 84% of the participants believed that there is no proper procedure to report workplace violence. There were no significant relationships between workplace violence in the emergency medical staff and variables of age, marital status and work experience. Discussion and Conclusion: Emergency medical personnel are exposed to high levels of violence. Special training should be provided to emergency medical personnel in controlling violence and educating the media to improve public health and reduce job burnout.