چشم انداز شعر معاصر ايران به توسعه اجتماعي

The Point of View of the Contemporary Poetry to Social Development The study of one hundred contemporary poetry views towards the process of social develop

اين مقاله، حاصل پژوهشي است كه در پي پاسخ به اين پرسش است كه آيا شاعران معاصر و حاضر در عرصه ورود مدرنيته به ايران، توجهي به توسعه و گذر از سنت داشته‌اند؟ و اگر اين‌گونه بوده چه مفاهيمي را مدنظر داشته‌اند؟ در اين بين با بررسي آثاري از پنج شاعر (نيما يوشيج، محمدتقي بهار، احمد شاملو، سهراب سپهري و فروغ فرخزاد) كه در بازه زماني 1250 تا 1350 خورشيدي آثارشان را ارائه داده‌اند، در پي پاسخ به اين پرسش با شيوه تحليل محتوي پرداختيم كه در نهايت با شمارش مقولات مفهومي سنتي و عناصر و پيش نيازهاي مدرنيته و توسعه، مشخص شد در ميانگين تعداد دفعات استفاده از انواع مفاهيم سنتي و مدرن از توسعه طبق يافته هاي پژوهش بيش‌ترين مقولات مطرح شده و نيز در ميانگين تعداد دفعات تكرار استفاده از مفاهيم نزد شاعران مربوط به عناصر مرتبط با توسعه فرهنگي بوده است و حركت رو به تغيير در شعر معاصر را مي‌توان حركتي آگاهانه دانست. اين وضع غالب در آثار شاعران مورد بررسي نشان دهنده بينش و درك مسئله توسعه در ايران آن سال‌ها را به خوبي بازنمود مي‌نمايد.

This paper aimed to answer the question whether the contemporary authors in terms of modernity in Iran have noticed the development and passing through tradition. and if so, which concepts have been considered? By studying five poets’ works including Nima Yooshij, Mohammad Taqi Bahar, Ahmad Shamlu, Sohrab Sepehri and Forough Farrokhzad, from 1871 to 1971, the present study tried to answer this question. Finally, by counting the traditional conceptual categories and the items and prerequisites of modernity and development, it could be concluded that the average of frequency of modern and traditional concepts used in development was the highest and the poets had the highest usage in cultural development; this changing movement in contemporary literature can be considered as a conscious movement. The works of poets indicated the insight and understandings towards the development in Iran in previous years.