بررسي علل كاهش آبدهي رودخانه ها به درياچه اروميه (مطالعه موردي: رودخانه‏هاي جنوب و غرب درياچه اروميه)

در هر كشوري مديريت منابع آبي حوضه‏هاي آبريز از اهميت بسياري برخوردار است و مديران سعي دارند تا با ارائه‏ بسته‏هاي مديريتي، به حفاظت از اين منابع بپردازند. يكي از حوضه هايي كه در سال هاي گذشته مورد توجه مديران قرار گرفته است، حوضه آبريز درياچه‏ اروميه در شمال غربي ايران مي‏باشد. در اين تحقيق با بررسي پيچيدگي بارندگي، تبخير، دما، آبدهي ايستگاه هاي هيدرومتري و حجم آب درياچه، سهم هر يك از اين عوامل مؤثر در ميزان كاهش حجم آب درياچه اروميه تعيين شد. جهت بررسي تغييرات پيچيدگي از روش تركيبي موجك آنتروپي بهره گرفته شد. براي محاسبه ميزان پيچيدگي، از سري هاي زماني فصلي 41 ساله (1397 1356) براي واحد هاي هيدرولوژيكي منتخب در جنوب و غرب درياچه اروميه استفاده گرديد. سپس سري زماني اصلي به سه دسته مساوي تقسيم و تغييرات پيچيدگي برمبناي معيار پيچيدگي موجك آنتروپي در اين بازه هاي زماني محاسبه گرديد. نتايج پژوهش نشان داد كه معيار موجك آنتروپي (SWS) ميزان حجم آب درياچه، در كل دوره زماني كاهشي بوده و در اين دوره معيار SWS دبي رودخانه‏ها و بارش، كاهش يافته و SWS دما و تبخير داراي افزايش بودند. به طور كلي دبي رودخانه ها عامل اصلي كاهش حجم آب درياچه بوده و بعد از آن پارامترهاي بارش، دما و تبخير در رتبه هاي بعدي قرار دارند.