جايگاه ناتو در طراحي استراتژي آمريكاپس از جنگ‌سرد (با تأكيد برخاورميانه)

سازمان پيمان اتلانتيك شمالي (ناتو)، محصول شرايط بين‌المللي بعد از جنگ‌جهاني‌دوم است. ناتو با هدف مقابله با توسعه طلبي شوروي، به‌عنوان رژيم امنيت منطقه‌اي تأسيس شد. ناتو با فروپاشي شوروي و پايان جنگ سرد، كه ديگر دشمن استراتژيك را بر سر راه خود نمي‌ديد دچار بحران هويت گرديد. آمريكا در جهان تك‌قطبي، در جايگاه رهبري و در راستاي نيل به اهداف توسعه‌طلبانه خود، سعي در ابقاء ناتو و گسترش حوزه‌هاي نفوذ آن از اروپا به ساير نقاط جهان به خصوص منطقه خاورميانه اقدام نمود. حادثه 11 سپتامبرنقطه عطفي در رويكرد جديد امنيتي ناتو بود، زيرا براي نخستين بار از محدوده غرب اروپا فراتر رفته و اقدام به گسيل گسترده نيروهاي نظامي به خاورميانه (افغانستان) نمود. ناتو در شرايط نوين بين‌المللي با ارائه تعريف جديدي از تهديدات، طيف وسيعي از موضوعات جهاني را به عنوان منابع جديد تهديد مورد شناسايي قرار داده و زمينه را براي ايفاي نقش خويش در هر نقطه‌اي از جهان كه منافعش اقتضاء كند فراهم ساخته است. در بازگشت به هدف پژوهش كه درصدد بررسي جايگاه ناتو در استراتژي‌ كلان آمريكا و تأثيرات ايالات متحده بر ناتو بعد از پايان جنگ سرد مي‌باشد، فرضيه پژوهش بيان مي‌دارد كه در دوران جهان تك‌قطبي، ناتو به عنوان بازوي سياسي نظامي، ابزاري براي آمريكا و تحت رهبري اين كشور براي نيل به سياست‌هاي توسعه طلبانه آمريكا در هر نقطه اي از جهان (خاورميانه) بوده است.