اثربخشي آموزش تحول مثبت نوجواني به والدين بر كيفيت رابطه ادراك شده والد-نوجوان

Positive Youth Development, Positive Psychology, Parent-Adolescent Relationship Quality, Parent-Adolescent Relationship Quality Components, Adolescents

هدف پژوهش اثربخشي آموزش تحول مثبت نوجواني به والدين بر كيفيت رابطه ادراك شده والد-نوجوان تعيين شد و به روش نيمه آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون و گروه كنترل انجام شد. جامعه پژوهش دانش آموزان مقطع اول متوسطه مدارس دخترانه منطقه يك تهران و نمونه پژوهش 03 نفر از دختران 12 تا 11 سال (11 نفر گروه آزمايش و 11 نفر گروه كنترل) در سال 99-33 بودند. مادران گروه آزمايش طي 12 جلسه دو ساعته در برنامه ي آموزشي تحول مثبت نوجواني شركت نمودند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه كيفيت روابط والد-فرزندي آلابام (فريك، 1991) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار 24 SPSS و تحليل كوواريانس تحليل شدند. نتايج نشان داد بين گروه آزمايشي و گواه در نمرات والدگري مثبت، تنبيه بدني و مشاركت پدر تفاوت معني داري وجود دارد(P> 0.05). ميانگين نمرات پس آزمون گروه آزمايش در مؤلفه هاي والدگري مثبت و مشاركت پدر افزايش معنيداري پيدا كرده است و در مؤلفه ي تنبيه بدني كاهش معني داري پيدا كرده است كه حاكي از اثربخشي آموزش تحول مثبت نوجواني به والدين بر كيفيت رابطه ادراك شده والد-نوجوان ميباشد. تأكيد بر مؤلفه هاي تحول مثبت مي تواند برنامه ي عملي مناسب براي بهبود و ارتقاي كيفيت رابطه والد-نوجوان باشد.

The aim of this study was to determine the effectiveness of positive development youth education to parents on the quality of the perceived parent-adolescent relationship and was done by quasi-experimental method with pre-test and post-test and control group. The study population was the first grade high school students in Tehran's District 1 and the sample consisted of 30 girls aged 12 to 17 years (15 in the experimental group and 15 in the control group) in 2020-2021. The mothers of the experimental group participated in a positive adolescent transformation training program during 12 two-hour sessions. The data collection tool was the Alabama (2001) Parent-Child Relationship Quality Questionnaire. Data were analyzed using SPSS 24 software and analysis of covariance. The results showed that there was a significant difference between the experimental and control groups in positive parenting scores, punishment and father participation (P> 0.05). The mean post-test scores of the experimental group increased significantly in the components of positive parenting and father participation and decreased significantly in the component of punishment, which indicates the effectiveness of teaching positive youth development to parents on the quality of the parent-adolescent relationship. Emphasis on the components of positive development can be a good practical program to improve and enhance the quality of the perceived parent-adolescent relationship.