اثربخشي آموزش ذهن‌آگاهي مثبت‌نگر بر شادكامي زناشويي، اميد و بهزيستي اجتماعي زنان در آستانه طلاق

The effectiveness positive mindfulness education on marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش ذهن‌آگاهي مثبت‌نگر بر شادكامي زناشويي، اميد و بهزيستي اجتماعي زنان در آستانه طلاق انجام شد. اين مطالعه از نظر هدف كاربردي و از نظر شيوه اجرا نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه‌هاي آزمايش و كنترل بود. جامعه پژوهش زنان در آستانه طلاق مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره منطقه سه شهر تهران در فصل‌هاي بهار و تابستان سال 1400 بودند. نمونه پژوهش 40 نفر بودند كه پس از بررسي ملاك‌هاي ورود به مطالعه با روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه مساوي شامل گروه‌هاي آزمايش و كنترل (هر گروه 20 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش 8 جلسه 90 دقيقه‌اي هفته‌اي دو جلسه به مدت يك ماه تحت آموزش گروهي ذهن‌آگاهي مثبت‌نگر قرار گرفت و در اين مدت گروه كنترل آموزشي نديد. داده‌ها با پرسشنامه شادكامي زناشويي (آزرين و همكاران، 1973)، پرسشنامه اميد (اسنايدر و همكاران، 1991) و خرده‌مقياس بهزيستي اجتماعي در مقياس بهزيستي روانشناختي (كييز و ماگيار-مو، 2003) گردآوري و با روش تحليل كوواريانس چندمتغيري در نرم‌افزار SPSS-22 تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كه روش آموزش گروهي ذهن‌آگاهي مثبت‌نگر باعث تغيير معنادار هر سه متغير شادكامي زناشويي، اميد و بهزيستي اجتماعي زنان در آستانه طلاق در گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل شد. به عبارت ديگر، روش مداخله مذكور باعث افزايش شادكامي زناشويي، اميد و بهزيستي اجتماعي زنان در آستانه طلاق شد (0/001

The present research was conducted with the aim of determine the effectiveness positive mindfulness education on marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce. This study in terms of purpose was applied and in terms of implementation method was quasi-experimental with pre-test-post-test design with experimental and control groups. The research population was women on the verge of divorce referred to counseling centers in the third district of Tehran in the spring and summer of year 1400. The sample consisted of 40 people who were selected after reviewing the inclusion criteria by the available sampling method and randomly were assigned into two equal groups including experimental and control groups (20 people in each group). The experimental group underwent 8 sessions of 90 minutes two weekly sessions for one month by positive mindfulness group education and during time the control group did not receive any education. Data were collected by marital happiness questionnaire (Azrin et al, 1973), hope questionnaire (Snyder et al, 1991) and social well-being subscale in psychological well-being scale (Keyes and Magyar-Moe, 2003) and by were analyzed by multivariate analysis of covariance in software SPSS-22. The results showed that the positive mindfulness group education method caused a significant change in all three variables of marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce in the experimental group in compared to the control group. In the other words, the mentioned intervention method led to increase the marital happiness, hope and social well-being of women on the verge of divorce (P<0.001). According to the results of the present study, planning is necessary to use the combined method of positive mindfulness group education to improve psychological characteristics, especially increasing marital happiness, hope and social well-being.