امكان وجود يك سرزمين نيايي كهنتر براي مردمان پَرسواَ بر مبناي محتواي منابع مكتوب باستان‌شناختي و نامهاي تاريخياساطيري

پيرو قرائت‌هاي صورت‌گرفته از ترجمۀ متون نوآشوري، نظر بر اين است كه براي نخستين‌بار در سدۀ نهم پيش از ميلاد و در گزارشي از شلمانسر سوم، به مردماني با نام «اتحاديه‌اي از بيست‌وهفت شهريار پَرسواَ» اشاره شده است. برخي اهالي، اين هويت‌ سياسي را نياكان پارسيان در سده‌هاي بعدي مي‌دانند و گروهي نيز قائل به برقراري چنين رابطۀ نيانواده‌اي ميان آن دو جمعيت نيستند. از طرفي در تحليل فرهنگ و تاريخ‌نگاري ملت‌هاي تاريخي، باستان‌‌شناسي اساطير بخش جدايي‌ناپذير به شمار مي‌آيد؛ پس آن مي‌تواند در تحليل داده‌هاي اساطيري و شبه‌تاريخي و تطبيق نتايج اين تحليل‌ها با واقعيت‌هاي تاريخي‌باستان‌شناختي راه‌حلي مناسب برشمرده شود. اين امكان وجود دارد كه مجموعه اطلاعاتي كه نويسندگان يوناني‌زبان از چيستي هويت‌ نام پارس (Πέρσíς) و پارسيان (Πέρσαι) ارائه كرده‌اند، يكي از اين داده‌هاي نخستين براي پژوهش‌هاي باستان‌شناسي اساطير لحاظ شود. در اين مقاله و براساس مؤلفه‌هاي رويكرد يادشده از مطالعات باستان‌شناختي، امكان برخورد با مدارك كهن‌تري از هويت و حضور نياكان پارسي يا اهالي پَرسواَ بررسي شده است. مطالعۀ پيش رو نشان مي‌دهد مي‌توان راهكاري پيشنهاد كرد كه ميان داده‌هاي اساطيري منابع مكتوب و آن گروه از اطلاعات نوشتاري كه از پژوهش‌هاي باستا‌‌ن‌شناختي به دست آمده‌اند، ارتباطي برقرار كرد و از اين روش، ردپاي كهن‌تري از حضور پارسيان به دست آورد. اينكه عوامل مطالعه‌شده داراي صورت اساطيري، ولي درون‌مايۀ قياسي تاريخي و انطباق‌پذير با متون آشوري‌اند و اين‌گونه دست‌يافتن به جغرافياي خاستگاه يك جمعيت تاريخي امكان‌پذير مي‌شود، اساس اين مطالعه است؛ همچنين پيش از ورود به تحليل داده‌ها، نظريه‌هاي دوگانۀ موجود و رايج دربارۀ هويت تباري اهالي پَرسواَ بررسي شده است؛ سپس پيرو داده‌هاي موضوع بحث، ردپاي تاريخي نياكان محتمل براي مردمان پَرسواَ پيگيري و تحليل شده است.