ايران و آمريكا: از مهار تا بازدارندگي استراتژيك با تمركز بر دوره بوش پسر

با به قدرت رسيدن بوش در سال 2001 و تسلط نومحافظه كاران در دولت او، برداشت هيات حاكمه آمريكا از ساختار و ماهيت نظام بين الملل و پويش هاي آن ذيل واقعه يازده سپتامبر 2001 شكل گرفت. اين برداشت ها در قالب دكترين بوش رويكردي ناسازگار با ماهيت و ساختار نظام بين الملل پساجنگ سرد تئوريزه شد كه نتيجه آن، نخست تهاجم نظامي به افغانستان و سرنگوني حكومت طالبان در سال 2001 و سپس در فضايي دراماتيك تهاجم به عراق و سرنگوني رژيم صدام در سال 2003 شد. در اين شرايط بسياري هدف بعدي اقدام نظامي دولت بوش را جمهوري اسلامي مي دانستند كه هيچگاه محقق نشد. اين مقاله با اتكا بر ناسازگاري مذكور (متغير مداخله گر) به اين موضوع مي پردازد كه چرا ايالات متحده پس از جنگ عراق، جمهوري اسلامي را مورد تهاجم نظامي قرار نداد؟ اين موضوع در ادبيات استراتژيك، ذيل نظريه و استراتژي بازدارندگي بررسي مي شود. بر اين اساس فرضيه بحث آن است كه افزايش قدرت و نفوذ ايران (متغير مستقل) بعنوان مهمترين پيامد جنگ عراق در روابط ايران و آمريكا موجب شد تا دولت بوش از تهاجم نظامي به ايران بازداشته شود (متغير وابسته). يافته اين پژوهش دستيابي به الگوي دوكانوني بازدارندگي ايران در مقابل تهاجم آمريكا است.