لزوم پاسداشت انسانيت در چگونگي رفتار با محرومان از آزادي؛ از نظر تا عمل

The Necessity of Preserving Humanity in the Treatment of Persons Deprived of Liberty: From Theory to Practice

حق افراد محروم از آزادي به برخورداري از رفتار انساني، از اساسي‌ترين حقوق بشري محسوب مي‌شود كه براي اولين بار در مادة 10 ميثاق بين‌المللي حقوق مدني و سياسي مورد توجه قرار گرفت. با توجه به اينكه محروميت از آزادي فرد را با آسيب‌پذيري ويژه‌اي روبه‌رو مي‌سازد و كرامت و حقوق انساني او را به‌راحتي در معرض تضييع قرار مي‌دهد، چنين حقي بي‌شك لازمة احترام به كرامت ذاتي انسان به‌حساب مي‌آيد. اما اسناد بين‌المللي حقوق بشري هيچ‌گونه تعريفي از آن ارائه نداده و فقط به بيان تعهد به «ممنوعيت شكنجه و ساير رفتارها يا مجازات‌هاي ظالمانه، غيرانساني و تحقيرآميز» پرداخته‌اند. اين در حالي است كه اين ممنوعيت تنها يك تعهد حداقلي براي احترام به كرامت و رفتار انساني در شرايط محروميت از آزادي به‌حساب مي‌آيد. تضمين رفتار انساني نسبت به محرومان از آزادي نيازمند سطح بالاتري از تعهدات و اقدامات فعالانه از سوي دولت‌هاست.

The right to humane treatment when deprived of liberty is a fundamental human right that was enshrined in Article 10 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the first time. Since deprivation of liberty leads to vulnerability and violates the individual’s dignity, it is considered necessary for respecting the inherent dignity of humans. International human rights instruments have not defined this concept, as only the prohibition of torture and other cruel, inhumane, and degrading treatment or punishment has been mentioned in the said instruments. However, this prohibition is just a minimum commitment for the protection of persons deprived of liberty. Ensuring humane treatment of individuals deprived of liberty needs a higher level of commitment and adequate actions from governments.