سعدي، روايت و جاودانگي

جهان امروز ما سرشار از هياهوهاي سرعت، خبر، مصرف و داده‌هاي اطلاعاتي است. اين هياهو نتيجۀ ويژگي‌هاي دنياي مدرن و پست‌مدرن است. آيا در اين زمان بايد دست از متون مسلط و هنري كهن كشيد و به ورطۀ اين هياهو و سراسيمه‌گي جهان امروز افتاد. از متون مسلط ادبي با چه رويكردي مي‌توان از آفات اين هياهو رست و همچنان از آن آثار بهره برد. بازخواني آثار مسلط ادبي چون گلستان سعدي ما را از اين هياهو مي‌رهاند و به لحظه‌‌هاي ناب جاودانگي وآرامش دروني مي‌رساند. روايت‌هاي گلستان با ايجاد زمان روايي ما را از زمان ناسوتي مي‌رهاند و با ايجاد لذت خوانش مكرر به ما زماني ديگرگونه و با خصايص ديگر پيشنهاد مي‌كند. اين لذت با درون‌مايه‌هاي روايي نيز همراه مي‌گردد. اگرچه سعدي به آفات زمان دنيايي واقف است اما به ما توصيه مي‌كند كه با عشق روايت شده در حكايت‌ها به تجربۀ روايي عشق برسيم و لحظه‌هاي خود را در چشمۀ ناب روايت‌هاي او جاودانه و روشن سازيم. اين روايت‌ها لبريز از زمان روايي، عشق و لذت روايي است كه دنيايي جديد را در مقابل دنياي پرهياهوي امروز بنا مي‌كند؛ دنيايي كه لازمۀ فرهنگ و احوال امروزي ماست.