پاكدامني و پوشيدگي زن در جلوه‌گاه شعر پارسي

Latency and privacy of women in Persian poetry

در شعر و ادب پارسي، همواره از پوشيدگي و پاك‌‌دامني، به عنوان مهم‌ترين و اساسي‌ترين ويژگي‌هاي زن نام برده شده است. علاوه بر اين، زندگاني خانوادگي جامعه ايراني، هميشه بر اين اساس استوار بوده كه زن‌ها با مردان بيگانه آميزش نداشته باشند و شيوۀ زندگي در خانه‌ها نيز به‌ صورت بيروني و اندروني بوده است. باور به پوشيده‌بودن و مستوري به‌عنوان صفتي بارز و ارزنده براي زن، موجب شده است كه در شعر، مجازاً به‌جاي واژۀ زن و دختر، از صفت مهم او، يعني پوشيده، پوشيده‌روي و پوشيده‌رخ استفاده شود. در دنياى پاك شعر فردوسى، زن ايراني، نژاده، عفيف، خويشتن‌دار و پوشيده است و داراي صفات والاي انساني. زنان عفيف و باحياى شاهنامه، زيبا هستند و صاحب جمال و همواره خود را از چشم اغيار مى‌پوشانند و به اين امر مى‌بالند. اين باور و انديشه، در شعر ديگر شاعران بزرگ ايران به‌ وضوح نمايان است، چه آنجا كه آشكارا به اين موضوع اشاره دارند و چه آن‌گاه كه در قالب صور خيال و تصويرپردازي‌هاي شاعرانه، از مضمون پوشيدگي، پاك‌دامني و حياي زن، سخن به ميان مي‌آورند. در اين مقاله با نگاهي به شاهنامه و آثار شاعراني ديگر، به بررسي موضوع پوشيده‌بودن و پاك‌دامني زن در اين آثار پرداخته شده است.

In Persian literature and poetry, always latency and modesty, as the most important and most fundamental properties of the woman is named. Belief in chastity and the veil, as a typical trait for women, has caused the poem, rather than the word of women and girls, he's an important trait worn face be covered. In Ferdowsi's poetry cleaner world, a woman, noble, chaste, and covered himself with a sublime human attributes. Women chaste and modest Shahnameh are beautiful and always cover your eyes of outsiders and are proud to do so. The beliefs and ideas clearly obvious in the great Iranian poets. How far that explicitly refer to the issue and then in the form of metaphor, simile, poetic images speak about privacy, modesty and shame women. In this article we look at the epic and the work of other poets, dealt with the topic being covered and chastity of a woman in the works.