شناسايي ميزان شيوع خشونت‌هاي خانگي و شيوه‌هاي مقابله زنان متأهل در دوران اپيدمي كرونا

هدف از انجام پژوهش حاضر، شناسايي ميزان شيوع خشونت‌هاي خانگي و شيوه‌هاي مقابله زنان متأهل در دوران اپيدمي كرونا است. روش پژوهش نيز به‌لحاظ هدف، كاربردي و به‌لحاظ روش گردآوري اطلاعات، توصيفي- پيمايشي ‌است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان متأهل در طيف سني 25 تا 55 سال، كه حداقل دو سال سابقه زندگي زناشويي دارند و ساكن در شهر تهران هستند، حجم نمونه به تعداد 384 نفر و به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. ابزار گردآوري اطلاعات نيز پرسش‌نامه خشونت خانگي (حاج‌يحيي، 1998) و مقياس تجديد نظر شده تدبير تعارض (استرواس و همكاران، 1979) با روايي و پايايي تأييد شده هستند كه پس از جمع‌آوري داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه‌هاي مذكور، براي بررسي شناسايي ميزان شيوع خشونت‌هاي خانگي از آزمون تي‌تك گروهي استفاده شد. ميزان يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد مؤلفه‌هاي خشونت خانگي در ايام كرونا به‌ترتيب اولويت بر حسب آزمون فريدمن، خشونت رواني (1/4)، خشونت فيزيكي (9/3)، خشونت اقتصادي (9/3)، خشونت جنسي (86/3) هستند و در نهايت اين نتيجه حاصل شده است كه وضعيت موجود خشونت خانگي به‌لحاظ خشونت رواني، فيزيكي، جنسي و اقتصادي در مقايسه با وضعيت مطلوب به‌طور معناداري در وضعيت حادتري قرار دارد و بيش‌ترين شيوه‌هاي مقابله‌اي كه زنان گروه مورد مطالعه در مقابله با خشونت به‌كار مي‌برند به‌ترتيب اولويت عبارت هستند از: توجه به همسر حتي با وجود اختلاف نظر با وي با ميانگين (71/4)، توضيح معقولانه علت مخالفت با همسر (89/4)، نشان دادن احترام به همسر حين بروز مسئله (98/4)، پيشنهاد مصالحه در زمان مشاجره (96/6)، موافقت با راه حل پيشنهادي همسر در زمان مشاجره (81/5). كه تمامي موارد فوق از ميانگين وضعيت مطلوب (5/4) بزرگ‌تر بوده است. بنابراين اين نتيجه‌گيري كلي را بايد ارائه داد كه شيوع انواع خشونت در شرايط كرونايي در خانواده‌ها افزايش داشته بنابراين بايد شيوه‌هاي صحيح مقابله و حل مسئله در شرايط فوق را به زوجين آموزش داد.