پسامدرن دروغين در رمان «من او» نوشته رضا اميرخاني

پسامدرن به دليل بازي‌هاي زباني، چاپي و ويژگي‌هاي جذابي كه براي نويسنده و مخاطب داشته، خيلي زود مورد اقبال هنرمندان قرار گرفت. در ايران نيز بسياري از نويسندگان تلاش كردند آثار خود را با قواعد مرتبط با پسامدرن به نگارش درآورند؛ رضا براهني، منيرو رواني پور، ابوتراب خسروي و... را مي توان نويسندگاني دانست كه نخستين تجربه پسامدرن را مي توان در آثار آن ها مشاهده كرد. اما واقعيت اين است كه پسامدرن تنها بازي هاي زباني و روايت را شامل نمي شود، بلكه پيش از زبان و روايت، در باور و تفكر نمود پيدا مي كند. نكته اي كه بسياري از پژوهشگران درباره پسامدرن مي‌نويسند اين است: پست مدرنيسم يك مكتب اصول ستيز و چارچوب گريز است. رمان من او، يك اثر تماما مبتني بر باورهاي ديني-عرفاني و با كليدواژه‌هايي مانند شهادت، عشق، ايثار و باورهاي ارزشمند انساني است. در ميان چهار عنصر اشاره شده، رضا اميرخاني نويسنده كتاب تنها از المان چهارم يعني بازي با روايت‌ها و در هم آميختن زمان و... بهره برده است. پسامدرن پيش از هر چيز در انديشه و باور اتفاق مي‌افتد و نه در زبان. لذا برخلاف ادعاهاي برخي منتقدان ادبي و خود نويسنده، اين كتاب به هيچ عنوان از بازي‌هاي زباني فراتر نرفته و اثري پسامدرن نيست. حتي مي توان اين اثر را پسامدرن تصنعي ناميد كه تلاش دارد با استفاده از برخي بازي ها، جايگاهي پسامدرني پيدا كند.