حكمراني خوب و سلامت اجتماعي

ويروس كرونا كه از اواخر سال 1398 در ايران شيوع يافت و متعاقب آن در تمامي استان ها و شهرهاي كشور همه گير شد. در كنار شرايط تحريم هاي بين المللي به بحراني اجتماعي تبديل شده است كه تمامي بخش هاي جامعه را درگير خود كرده است. در اين تحقيق با در نظر گرفتن چارچوب نظري حكمراني خوب در حوزه سلامت و بهره گيري از مدل منافي و همكاران(2019) و با روشي تحليلي – انتقادي، سعي در ارزيابي سياست هاي اتخاذ شده توسط نهادهاي تصميم گير دولتي در زمينه بيماري كرونا داشتيم كه با تحليل واقعيت هاي ميداني بر اساس اصول در نظر گرفته شده، مي توان گفت كه سياستگذاري هاي اتخاذ شده در غياب جامعه مدني و بخش خصوصي نشان از عدم موفقيت دولت در مقابله با اين ويروس مي باشد.